عطار و ايران شناسان(ديدگاه و پژوهشهاي ايرانشناسان قرن نوزدهم و بيستم درباره عطار نيشابوري)

درباره عطار مطالعات و تحقيقات فراوان صورت گرفته (نك: نفيسي، 1344؛ صفا، 1369، فروزانفر، 1353)؛ اما در قرون نوزده و بيست ميلادي و پس از آشنايي شرق شناسان اروپايي با ادبيات ايران، ابتدا تصحيح و بعد ترجمه آثار عطار مورد توجه آنها قرار گرفت. محققان اروپايي با مقابله نسخه هاي خطي در دسترس خود به تصحيح آثار عطار پرداختند (نك: سيلوستر دوساسي، 1819؛گارسن دوتاسي، 1857؛ ريتر، 1940؛ نيكلسون، 1905، 1907) و پس از انتشار آنها، ترجمه آثار نيز توسط خود مصححان يا ديگر شرق شناسان آغاز شد. توجه به عطار در فرانسه با ترجمه هاي سيلوستردوساسي وگارسن دوتاسي شروع شده و بعدها به ويژه در انگلستان و آلمان اين مطالعات دنبال شد. در اين مقاله، پس از معرفي اجمالي عطار و آثار او، ايرانشناساني كه درباره فريدالدين عطار تحقيقاتي داشته اند معرفي شده اند. ابتدا تقسيم بندي زماني بر مبناي قرن نوزدهم و قرن بيستم و سپس معرفي اين افراد بر مبناي مليت آنها انجام شده است. به طور كلي ايرانشناساني كه درباره عطار پژوهش يا ترجمه داشته اند عمدتاً از كشورهاي انگليس، آلمان، فرانسه، روسيه، ايتاليا بوده و در سالهاي اخير از كشورهاي هند، تركيه، ژاپن، مصر و جمهوري آذربايجان نيز عدهاي به تحقيق درباره عطار علاقه مند شده اند.