بررسي قابليت هاي مصورسازي منطق الطير در مكاتب كتاب آرايي ايران

مصورسازي متون ادبي از كهن ترين شيوه هاي بياني است كه از ديرباز مورد توجه بوده و هنرمندان در ادوار مختلف براي بيان انديشه و ديدگاه هاي خود و يا جامعه از اين قالب هنري سود جسته اند. نقاشي ايراني بالاخص با ويژگي ها و فلسفه اي كه با آن تنيده شده، همواره جايگاهي ويژه داشته است.همگامي هميشگي ادبيات و نقاشي، يكي از ويژگي هاي مهم مكاتب كتاب آرايي ايران بوده و ادوار مختلف، تجليگاه ذوق و هنر نگارگران به شمار مي آمده است.در اين مكاتب،نسخ مصور بسياري از انواع متون ادبي حماسي، غنايي، تعليمي و تا حدي عرفاني باقي مانده است. در اين ميان آثار عرفاني به دليل پيچيدگي در معنا كمتر مورد توجه نگارگران و حاميان آنها قرار گرفته است. در ميان آثار عرفاني، متن ادبي منطق الطير منسوب به عطار نيشابوري نمونه اي متفاوت است؛ چرا كه به واسطه تصويرگري هاي كلامي فراوان، بستري مناسب و آماده براي مصورسازي بوده و در قياس با ديگر آثار ادبيات عرفاني ايران، بيشتر مورد توجه نگارگران بوده است. هدف از اين پژوهش، پاسخ به اين پرسش است كه: قابليت هاي مصورسازي نسخه ادبي منطق الطير در مكاتب كتاب آرايي ايران چيست؟ و بيشترين نسخ مصور منطق الطير به كدام مكاتب كتاب آرايي تعلق دارند؟ نتايج پژوهش بيانگر اين نكته هستند كه تحولات سياسي و قدرت متصوفه در عصر تيموري دليل اصلي توجه به متون عرفاني است و منطق الطير به دليل قابليت هاي بصري ويژه آن، مورد توجه بوده و در نيمه دوم قرن نهم هجري بيش از ديگر ادوار مصور شده است. روش تحقيق تاريخي تحليلي و شيوه گردآوري اطلاعات كتابخانه اي-اسناديست.