تحليل حكايت زن پارسا در الهي نامه عطار نيشابوري با تكيه بر نظريه ولاديمير پراپ

اصطلاح «ريخت شناسي»، به عنوان يكي از روشهاي تحليل و طبقه بندي عناصر متن ميباشد كه ولاديمير پراپ آن را بر روي يك قصه عاميانه روسي، وارد كرد و به صورت نظريه نقد ساختاري مورد مطالعه قرار داد. اين شيوهي تحليل در شناخت نقشها به ويژه، خويشكاري ها و نحوهي ارتباط شخصيت هاي داستان با يكديگر و به خصوص نقش هاي ويژه آنها و همچنين شناسايي حركتهاي متن و چگونگي تركيب و ارتباط اين عناصر با يكديگر كارآمد است. شيوه پراپ به خصوص در شخصيتهاي داستان آن هم از نوع داستان هاي عرفاني، نقش قابل توجهي دارد. الهي نامه عطار نيشابوري كه از جمله متون انساني ـ تمثيلي محسوب مي گردد، با وجود داستانها و حكايات فراوان مي تواند از اين نوع شيوه ريخت شناسي مورد تحليل قرارگيرد. حكايت « زن پارسا» به عنوان نخستين حكايت از نخستين حكايات اين كتاب مي باشد كه براساس نظريه پراپ، به بررسي زواياي پنهان و آشكار شخصيتها و شيوه داستان پردازي عطار پرداخته و مورد نقد و بررسي قرار مي گيرد.