منادا و مقاصد بلاغي آن در غزل هاي عطار

در اين مقاله موضوع ندا و معاني ثانوي و نقش‌هاي زيباشناختي آن در غزل هاي عطار بررسي شده است. ندا و منادا يكي از مباحث دستوري است كه در متن ادبي علاوه بر نقش هاي زباني، نقش هاي زيباشناختي مي‌پذيرد. نخست، به تعريف دستوري ندا و اقسام آن پرداخته شده و سپس به معاني ثانوي ندا كه يكي از اقسام انشاي طلبي است توجه شده است. در دانش دستور زبان، منادا اسمي است كه طرف خطاب واقع مي شود و از مخاطب چيزي طلب مي شود وممكن است مذكور يا محذوف باشد. اما دردانش معاني، ندا و منادا هميشه بر خطاب و طلب دلالت نمي كند و گاهي اصطلاحا، ندا در غير ندا واقع مي‌شود. نتيجه بررسي موضوع ندا در غزل عطار نشان مي‌ دهد كه به لحاظ موضوعي،مخاطبان شاعر درندا ،خود شاعر، معشوق ساقي و مخاطبان كلي و عمومي هستند كه موضوع‌هايي چون فنا، ترك و طرد هستي، و توصيه به خاموشي از آنها طلب مي‌شود. مقاصد بلاغي ندا در غزل هاي عطار شامل: اظهار شگفتي، تعظيم و بزرگداشت، طنز و تحقير، تنبيه ،بشارت، تواضع، تحذير، استغاثه و امر است.