وارسي سازه هاي تصوير در منطق الطير

سازه تصويرهاي هر شاعر از مصالح ادبي خاصي تشكيل مي شود كه به فراخور نوع بهره گيري هر هنرور از ابزارهاي مختلف ادبي، سياق وساختار آن با تصويرهاي ديگران متفاوت است. در بررسي منطق الطير عطّار، بيشتر پژوهش ها معطوف به مقوله هاي معنايي و محتوايي شعر اوست و اندك مطالعاتي كه به صورت و ساختمان تصويرهاي او پرداخته اند، به تحليل و بحث نمادهاي اين اثر بسنده كرده اند.اين پژوهش كه به شيوه كتابخانه اي نوشته شده است، مي كوشد تا ضمن بررسي و سنجش ابزارهاي ادبي منفرد (تشبيه، استعاره هاي مصرّحه و مكنيه، و كنايه هاي مفرد) و تركيبي (استعاره كنايه، استعاره ايهامي كنايه، و استعاره ايهامي كنايه تشبيهي)در تحليل سازه هاي تصويرهاي منطق الطير، ميزان تأثيرگذاري شگردهاي آميغي «كنايه محور» بر هندسه اين تصويرها را به نمايش گذاشته و اهميت جايگاه عطار را در ساخت و پرداخت تصويرها به نمايش بگذارد. يافته هاي اين پژوهش نشان دهنده اين موضوع اند كه در آفرينش بناي تصويرهاي منطق الطير، شبكه درهم تنيده اي از مصالح بياني نقش دارند كه علي رغم سادگي ظاهري، پيچيدگي ظريف و نازكيبه تصوير مي بخشد، چنان كه براي تحليل آن ناگزير بايد اجزاي تصويرها را شكافت و بررسي كرد. بيشترين سهم را در بين مصالح بياني،صناعت «كنايه مفرد» و سپس «كنايه هاي تركيبي» يا «صناعات كنايه محور» دارند و ديگر شگردهاي ادبي از پسِ اين شگردهاي ادبي قرار مي گيرند. لذا در هندسه تصويرهاي بلاغي منطق الطير، كنايه ها(ي مفرد و تركيبي) به مثابه ستون هايي مستحكم و بي همال مشاهده مي شوند.