نگاهي تطبيقي به عطار و كانت در باب انسان كامل

يكي از مباحثي مهمي كه ذهن عارفان و متفكران را به خود مشغول نموده، انسان است. عطار و كانت به عنوان عارف و متفكر در عرصه ادبيات و فلسفه داراي اعتبار و جايگاه خاصي هستند. يكي از وجوه اشتراك اين دو، انسان گرايي و اهتمام به شناخت انسان در آثارشان است. هر يك از اينان به فراخور محيط زندگي، ديدگاه هاي مذهبي و مسلك فكري و ... به بازتاب انسان پرداخته اند. عطار، سيماي جذابي از يك انسان آرمان طلب و حقيقت جو را به تصوير كشيده است كه در پي رسيدن به كمال، راه سلوك را طي مي كند.كانت، به عنوان سر حلقه حوزه معرفت شناسي غرب در باب انسان شناسي، معتقد است كه همه چيزـ خدا و هستي ـ با انسان معنا مي يابد.بدين جهت بر خلاف عطار، با اتخاذ مباني عقل، اراده، نگاه انسان شناسانه متفاوتي را در پيش گرفته است. اين مقاله، پس از تعريف انسان كامل، تلاش شده است تا از طريق تطبيق ديدگاه عطار و كانت به شيوه توصيفي ـ تحليلي نقاط اختلاف و اشتراك آنان به دست آيد.