عطارپژوهي در بنگلادش

بنگلادش كشوري با سابقة ديرينه تاريخي و فرهنگي از كشورهاي كهن به شمار مي‌آيد و نقش مهمي در زمينة زبان و ادبيات فارسي داشته است كه تقريباً بيش از شش صد سال(1204-1837م.) زبان فارسي در سرزمين بنگال به عنوان زبان رسمي، اداري و دولتي رايج بود. در اين مدت طولاني هزاران جلد كتاب به زبان فارسي يا دربارة موضوع زبان و ادبيات فارسي به زبان ديگر نوشته شده است. در حال حاضر آثار ارزنده مزبور به صورت نسخه خطي يا چاپي در سراسر بنگلادش موجود است. شيخ فريدالدين عطار (1145-1221م.) شاعر، عارف نامدار، هادي و الگوي صدها شاعر سرزمين ايران، افغانستان، تاجيكستان، شبه قاره و تركيه بوده و نماينده عرفان و تصوف نمادين در اشعار فارسي است و مورد توجه محققان و پژوهشگران بنگلادش قرار گرفته است، و دربارة وي پايان نامه، مقاله ها نوشته اند و آثار وي به زبان بنگلا نيز ترجمه كرده اند. حتي بسياري از آثار وي در حوزه هاي علميه تدريس مي شود و همچنين براي دانشجويان زبان و ادبيات فارسي در دانشگاه هاي بنگلادش تدريس مي شود. نمونه هايي از اين دست نشانه مقبوليت مردم اين سرزمين بنگلادش اين شاعر است. سعي نگارنده در اين مقاله بر آن است كه، به مطالعات و پژوهش هاي فريدالدين عطار در بنگلادش بپردازد و وجوه مختلف مطالعاتي و پژوهشهاي عطار را بررسي كند.