رويكردي جديد براي ارزيابي ريسك پروژه هاي نرم افزاري با استفاده از الگوريتم ژنتيك بهبود يافته

براي پروژه هاي نرم افزاري كه به محدوديت زماني و يا منابع انساني متكي هستند بايستي برنامه ريزي دقيقي انجام شود. يكي از فعاليت- هاي مهم در تحليل، ارزيابي و كنترل پروژه هاي نرم افزاري، مديريت ريسك است. پروژه هاي نرم افزاري در محيطي مملو از عدم قطعيت در حال توسعه و توليد ميباشند. بنابراين، پيشبيني مولفه هاي عدم قطعيت و تحليل آنها و برنامه ريزي در جهت كاهش ريسك و افزايش تاثيرات مثبت آنها نقش مهمي در نيل به اهداف پروژه ها ايفا ميكند. توسعه پروژه هاي نرمافزاري، بدون مديريت ريسك عملا امكانپذير نخواهد بود و لذا ارائه يك مدل براي شناسايي ريسكها از الزامات پروژه هاي نرمافزاري ميباشد. اولين گام در ارزيابي ريسك، شناسايي ريسك ميباشد. با تاثير فاكتورها و پارامترهاي دخيل در ريسك ميتوان تجزيه و تحليل و ميزان احتمال ريسك را شناسايي كرد. روش- هاي زيادي براي براي تجريه و تحليل ريسكها وجود دارد كه مدل كوكومو يكي از مدلهاي اصلي براي ارزيابي ريسك است اما اين توانايي لازم براي شناسايي ريسك را ندارد. بنابراين در اين مقاله از الگوريتم ژنتيك بهبود يافته كه بر مبناي عملگر جهش بهبود داده شده است استفاده كرديم. ارزيابي و نتايج بر روي ديتاست NASA93 كه يكي از ديتاستهاي اصلي سايت ناسا و شامل انواع مختلفي از پروژه هاي نرمافزاري است انجام شده است. نتايج نشان ميدهد كه مقدار MMRE در الگوريتم ژنتيك بهبود يافته در مقايسه با مدل COCOMOII و مدل ANN-GA ، كمتر است و همچنين فاكتورهاي دخيل در ريسك را دقيقتر شناسايي كرده است.