روايت پسامدرنيستي در فيلم كلاس هنرپيشگي

طيف گسترده‌اي از مردم، امروزه به جاي خواندن روايت‌هاي داستاني، به ديدن روايت‌هاي سينمايي و تلويزيوني علاقه نشان مي‌دهند، از اين رو، با تحليل فيلم‌هاي‌ سينمايي، پژوهشگران ادبيات مي‌توانند وضعيت فرهنگي جامعه را مورد بررسي دقيق قرار دهند. يكي از انواع روايت‌هاي داستاني روايت‌هاي پسامدرن است. روايت‌هاي پسامدرن از دهه‌ي1960 ميلادي به بعد در ادبيات غرب ظهور يافت و اندكي پس از آن به روايت‌هاي سينمايي نيز گسترش يافت. اما در ايران درحالي كه وضعيت پسامدرن، به دلايل متعدد، به امري مسئله‌دار براي ادبيات داستاني درآمده است، به نظر مي‌رسد در سينما اين پديده به شكل روزافزوني در حال گسترش است. تعداد قابل توجه فيلم‌هاي سينمايي كه با شگردها و رويكردهاي پسامدرنيستي در ايران توليد مي‌شوند، پژوهشگر را به اين فكر مي‌اندازد كه آيا اين فيلم‌ها را مي‌توان ذاتا روايت‌هايي پسامدرن تلقي كرد يا صرفا رنگ و لعابي تقليدي از شگردهاي پسامدرنيستي دارند و اينكه چگونه ممكن است در جامعه‌اي كه هنوز در جدال بين سنت و مدرنيته نفس‌نفس مي‌زند، فيلم‌هاي پسامدرنيستي مخاطب داشته باشد.در اين پژوهش ابتدا پي رنگ فيلم ها، سپس تعاريفي مختصر از تكنيك هاي خاص پسامدرنيسم ارائه شده و وجود اين مؤلفه ها با ذكر مستنداتي از متن فيلم به اثبات رسيده است. به نظر مي‌رسد روايت‌هايي از اين دست، رواياتي ذاتا پسامدرن هستند.