بررسي خوانش مترجم و تاثير آن بر ترجمه‌ي شارل آنري دو فوشه‌كور از ديوان حافظ

بي‌گمان اوج غزل فارسي را نزد حافظ بايد جست. اقبال مردمي غزليات او به گونه‌اي است كه همواره طيف وسيعي از فارسي‌خوانان را صرفنظر از سن و سالشان دور خود گرد آورده است. گويي آنچه در ديوان به چشم خواننده جوان عكس رخ يار مي‌نمايد، به گوش پير آزموده‌ مرثيه‌اي است بر صرف غلط ايام شباب. حافظ به مدد ذوقي سرشار و با بهره‌گيري از سنت ادبي دوره‌هاي پيش از خود به خلق اثري هنرمندانه نائل ‌‌‌آمده كه قالب مرموز آن راه بر خوانش‌هايي متفاوت و بعضاً متناقض از محتواي اشعار او مي‌گشايد. و اما نخستين ترجمه‌ي كامل از ديوان حافظ به زبان فرانسه، اثر شارل آنري دو فوشه‌كور است. فوشه‌كور سالياني پيش از ترجمه، خواننده‌‌‌‌‌‌ي ديوان و شرح‌هاي نوشته شده بر آن بوده است. نظر به اينكه مترجم در پايان هر غزل به شرح آن پرداخته است، تأملي در ميزان وفاداري‌اش در انتقال متن ديوان خالي از لطف نخواهد بود. اين جستار تلاشي است در جهت بررسي خوانش مترجم و تاثير آن بر ترجمه‌ي شارل آنري دو فوشه‌كور از ديوان حافظ.