توانمندي‌هاي معلمان در آموزش تاريخ

آموزش تاريخ در ايران هم زاد با ورود نظام آموزشي نوين به كشور مي‌باشد. هر چند طي يكي دو سده اخير آموزش تاريخ دچار تحولات زيادي شده است، اما به نظر مي‌رسد همچنان از برخي ضعف ها و آسيب‌هاي عمده رنج مي‌برد. به نظر مي‌رسد در آموزش تاريخ مولفه هايي چند از قبيل: معلم، كتاب درسي، دانش آموز، نهاد حكومت و. . . تاثيرگذار مي‌باشند. در اين ميان نقش معلم بنا به دلايلي چند تعيين كننده است. اين امر امروزه با عنايت به بي توجهي هايي كه به آموزش تاريخ در مدارس مي‌شود، اهميتي مضاعف يافته است. امروزه نه تنها در بسياري از موارد آموزش تاريخ در مدارس را معلمان ناتوان از نظر علمي و انگيزه به عهده دارند، بلكه با تاسف بايد گفت در برخي موارد معلمان ساير دروس كه هيچگونه تخصصي در حوزه تاريخ ندارند، كتاب درسي تاريخ را تدريس مي‌نمايند. بر اين اساس بايسته است نه تنها تدريس اين درس به فارغ التحصيلان رشته تاريخ دانشگاهي واگذار شود، بلكه همين متخصصان تاريخ نيز با روش ها و فنون تدريس اعم از شيوه‌هاي قديم و به خصوص فناوري‌هاي نوين آموزشي آشنا شوند. اين مقاله از نوع كتابخانه‌اي و به شيوه توصيفي و تجارب كلاسي نويسندگان ضمن اشاره به آسيب‌هاي و نواقص موجود در آموزش تاريخ در مدارس كشور، راهكارهاي لازم اعم از روش‌هاي نوين آموزشي درس تاريخ را به منظور جذب دانش آموزان به اين درس مورد توجه قرار داده و بر اين مفروض استوار است كه توانمندي و انگيزه معلم تاريخ نقش تعيين كننده‌اي در علاقه مند ساختن دانش آموزان به درس تاريخ دارد. نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد كه بهره گيري معلم تاريخ از شيوه‌هاي متعدد آموزشي از جمله: بازديد از موزه به ويژه تشكيل كلاس موزه در يكي از كلاس‌هاي مدرسه مي‌تواند تاثيري مهمي در تسهيل يادگيري درس تاريخ داشته باشد. .