ارزش‌هاي بياني سكوت در آثار عليرضا نادري و سجاد افشاريان بررسي موردي نمايشنامه‌هاي «پچ‌پچه‌هاي پشت خط نبرد»، «سعادت لرزان مردمان تيره‌روز»، «شرقي غمگين» و «هركسي يا روز مي‌ميرد يا شب، من شبانه‌روز»

در اين گفتار سعي بر¬آن است تا نقش و كاركرد¬هاي بياني سكوت در نمايش¬نامه¬هايي از دو نويسنده دو نسل متفاوت را بررسي نموده و تفاوت¬هايشان با نمونه¬هاي اجرايي در دسترس را مورد تحليل قرار دهيم. براي نگارش آن¬چه پيش روست از دو نمايش¬نامه¬ي«پچ¬پچه¬هاي پشت خط نبرد» و «سعادت لرزان مردمان تيره¬روز» به نويسندگي عليرضا نادري و نمايش-نامه¬هاي «شرقي غمگين» و «هركسي يا روز مي¬ميرد يا شب، من شبانه¬روز» از سجاد افشاريان استفاده شده است. آن¬چه كه در اين مقاله با آن آشنا خواهيم شد سكوت¬هايي است بيان¬گر كه به درك ما از نمايش¬نامه، اجراي نمايش و تأكيد بر درست بودن و به¬جا بودن سكوت در هر يك از آن¬ها كمك مي¬كند. در نمايش‌نامه‌ي «پچ‌پچه‌هاي پشت خط نبرد» به جز سكوت¬هاي غم¬انگيز و انتظار كه اواخر صحنه سوم (صحنه آخر) بيشتر استفاده شده¬اند، عمده سكوت¬هاي نمايش¬نامه سكوت¬هاي موقعيت است. در نمايش‌نامه‌ي «سعادت لرزان مردمان تيره‌روز» سكوت‌هاي عصبي و سكوت‌هاي موقعيت غلبه دارند. در نمايش‌نامه‌ي «شرقي غمگين» فضاي غم¬آلود متن بر سكوت¬ها هم تأثير گذاشته و بيش-ترين ميزان سكوت¬هاي بيان¬گر نمايش¬نامه را سكوت¬هاي غم¬انگيز تشكيل مي‌دهند. بيش-ترين سكوت¬هاي نمايش‌نامه‌ي «هر كسي يا روز مي‌ميرد يا شب، من شبانه‌روز» از جنس سكوت تعليق و سكوت پرسش است.