بررسي قابليت¬هاي اجرايي نمايش¬نامه¬ي همـلت با نگاهي به نمايش «هملت» به كارگرداني توماس اوسترماير

مدت¬هاست كارگردانان تئاتر به اين نتيجه رسيده¬اند كه اجراي يك اثر كلاسيك با رويكرد كاملا سنتي و وابسته به خود متن براي روزگار كنوني نه تاثيرگذار است و نه ارزش¬مند.بلكه مي¬بايست با دراماتورژي صحيح و به¬كارگيري ظرفيت¬هاي متن، اثر را با ديدگاه¬هاي معاصر سازگار كرد و اين نه تنها اشتباه نيست، بلكه لازم است.اين رويكرد آزاد و مطلوب نسبت به آثار كلاسيك مي¬تواند زمينه¬ساز اجراهايي چشمگير شود كه از نظر نگارنده، نمايش «هملت » توماس اوسترماير يكي از اين اجراهاست؛ نمايشي كه دربخش تئاتر ملل و مسابقه¬ي بين‌الملل سي و چهارمين جشنواره¬ي بين¬المللي تئاتر فجر حضور داشت. در اين نوشتار به بررسي اجرايي خواهيم پرداخت كه در تاريخ 8 بهمن 1394 در تالار وحدت (رودكي) تهران روي صحنه رفت. «هملت»ي متفاوت و نو، صريح و خشن، و پر از موقعيت-هاي كميك كه تمام قواعد ذهني پيشين مخاطب را از اثر شكسپير به هم مي¬ريزد. «هملت»ي مدرن شده كه حتي به هنر اجرا نيز نزديك مي شود. كارگردان نمايش سعي كرده است با تقدس¬زدايي از نمايش¬نامه و چهره¬ها ارتباطي ميان اثر و مخاطب برقرار كند كه پويايي را در ذهن مخاطبش برانگيزد.«هملت» اوسترماير را بايد يك تراژدي مدرن دانست كه به خوبي توانسته معاصر ما شود.