تأملي بر بازتاب علم معاني در اشعار خواجوي كرماني (با رويكرد انتقادي)

علم معاني، علم پنهان و دروني شعر است. علمي است كه به معاني ثانوي جملات مي-پردازد و با درك و فهم مخاطب و ثأثير كلام بر او مربوط مي¬شود. شعرا و نويسندگان هميشه برآن بوده¬اند تا شعري بسرايند و نوشته¬اي بنويسند كه خالي از هرگونه عيب و نقص و در اوج فصاحت و بلاغت باشد؛ امّا گاهي نيز اشكالاتي بر شعر شعرا و كلام نويسندگان وارد است. خواجوي كرماني، شاعر مشهور سبك عراقي، در دوره¬اي از تاريخ ادبي ايران زمين شعر مي¬سروده¬است كه شعر بزرگان ادب پارسي دست به دست مي¬گشته و در محافل مختلف نقل مي¬شده¬است. دانستن علم معاني و استفادة از آن يك ضرورت و ماية فخر و مباهات بوده¬است. اين مقاله نقدي بر زيبا شناسي عيوب كلام (تنافر حروف و غرابت استعمال) است با ذكر شواهدي از اشعار خواجوي كرماني. روش كار در اين مقاله توصيفي، تحليلي است و با استفاده از منابع كتابخانه¬اي تهيه¬شده¬است.