خوانش و ادراك متن در تفهيم فضاي معماري زيست دوست با تصويرسازي فضاي ذهني طبيعت در شعر حافظ

هستي آكنده از فضاهايي بكر مي باشد كه خود مامن طبيعت است. حال مساله اي بنيادين ذهن را درگير اين نكته مي سازد كه جهان پيرامون ما چيست و حضور طبيعت در آن چه جايگاهي دارد؟چنانچه هستي به مثابه تعبير معرفت شناختي آن،كتاب مبين در نظر گرفته شود كه بازنمايي از كتاب مكتوب الهي چون قرآن كريم باشد،همچون يك متن ادبي قابل خوانش و ادراك شدن است كه خود دال وحجتي است از حقيقت معنايي از كمال روحاني كه قابل خوانش است.امروزه بر بنياد نظريه هاي بسياري خوانش متن نه فقط در حوزه ادبيات بلكه در هنر و معماري مورد نقد و بررسي قرار گرفته شده است. پديدار شدن معنا و مفهوم حقيقي معماري از طريق درك و تحليل نشانه هاي موجود در متن فضاي ساخته شده،به آشكارگي هر چه بيشتر حقيقت معماري مي انجامد. مساله اي ديگر در تطابق دو فضاي ذهني (مجازي) و حقيقي و ادراك آن توسط مخاطب فرآيندي ذهني است از خوانش متن، كه در هر دو فضاي ادبيات و معماري قابل تامل است.مخاطب غزلي از اشعار حافظ،با ادراك فضاي مجازي كه شاعر در شعر خود مي آفريند،خود را در ميانه آن فضا مي يابد.اين مساله در معماري نيز صورت مي پذيرد.در اين ميانه تعابير و مفاهيم مشتركي همچون طبيعت در هر دو فضا منجر به بازنمايي معماري مجازي مي گردد. پژوهش انجام شده با هدف تبيين و تحليل، ادراك مخاطب از معماري زيست دوست كه در آن مساله اصلي دوستداري طبيعت است،و ادراك و شكل گيري فضاي مجازي از طبيعتي كه حافظ در شعر خود بيان مي كند، درصدد دستيابي به خوانش مشتركي از دو متن معماري و ادبي مي باشد.