زبان¬شناسي شناختي و آموزش زبان

بشر از دير باز در جستجوي درك فرآيند¬هاي ذهني در استدلال، تصميم¬گيري و يادگيري و ساير فعاليت¬هاي ذهني بوده است؛ اما مطالعه علمي ذهن از چند دهۀ قبل از روش¬شناختي آغاز شد. و برخي به روش¬ها و دستاورده¬هاي جديد به زبان¬شناسي شناختي گرايش پيدا كردند. آموزش زبان نيز به عنوان يك علم ميان¬رشته¬اي بايد از دستاورد¬هاي زبان¬شناسي شناختي براي متحول وبروز شدن بيشتر بهرمند شوند ودر عمل از آنها استفاده كنند. پيوند مستقيم ميان آموزش زبان و زبان¬شناسي شناختي اندكي مشكل به نظر مي¬آيد؛ به همين دليل، به علومي مثل روان¬شناسي زبان، روان¬شناسي شناختي و علوم¬شناختي نياز است تا تعامل وتلفيق آموزش زبان و زبان¬شناسي شناختي ممكن شود. هدف از انجام اين مقاله، طرح وبررسي مباني نظري آموزش زبان با رويكرد شناختي است. در اين پژوهش، در پي يافتن پاسخ به اين سؤال هستيم؛ كه آيا روش¬شناختي يادگيري زبان را در زبان¬آموزان تسهيل مي¬كند؟ براساس نظريه¬ها و تحقيقات انجام شده در اين زمينه نشان مي¬دهد، كه آموزش بر اساس روش¬شناختي مي¬تواند بر بهبود وضعيت آموزش زبان¬آموزان تأثيرات مثبتي داشته باشد. يادگيري بر اساس اين روش نيز مي¬تواند آموزش زبان خارجي را در زبان¬آموزان تسهيل كند. براساس اين پژوهش، زبان¬شناسي شناختي با استفاده از استعاره و استعاره مفهومي كه دو حوزۀ مبدأ و مقصد را مطالعه مي¬كنند، مباني نظري مناسبي براي آموزش زبان با رويكرد شناختي به شمار مي¬¬روند و رويكرد آنها در آموزش زبان بسيار كاربرد دارد؛ كه دانستن وكاربرد آنها در فرايند يادهي و يادگيري زبان خارجي بسيار مفيد و راهگشا است.