زيباشناسي مضامين مشترك بهاريه سرايي در شعر معاصر (بررسي تطبيقي شعر جبران خليل جبران و سهراب سپهري)

مقالة حاضر سعي بر آن دارد تا به روش شيوة توصيفي - تحليلي، به بررسي تطبيقي زيباشناسي مضامين مشترك بهاريه سرايي در شعر جبران خليل جبران و سهراب سپهري بپردازد. در بهاريه هاي جبران خليل جبران و سهراب سپهري مضامين مشترك فراواني ديده مي شود. اما هر يك از آنها نگاه متفاوتي نسبت به همتاي خويش در پرداختن به عناصر طبيعت دارند. به عنوان مثال اگر چه حضور گنجشك به عنوان يكي از عناصر جاندار طبيعت در آثار منظوم و منثور دو اديب مذكور از بسامد يكساني برخوردار است؛ اما نوع نگاه هريك از آنها به اين پرنده متمايز از ديگري جلوه مي نمايد. ذكر گنجشك در شعر جبران همراه با قفس و اسارت است حال آنكه گنجشك در شعر سپهري همراه با ذكر درختان جنگل و پرواز و آسمان قرين گشته است. در شعر اين دو شاعر فصل هاي سال نيز حضور پررنگ و كارآمدي دارند. اما زاويه ديد هر يك از اين دو شاعر نسبت به ديگري متغير است. در شعر جبران فصل بهار حضور كم رمقي در قياس با ساير فصل هاي سال دارد. در مقابل سپهري همه فصل ها به ويژه بهار را به طرز قابل توجهي بازتاب داده است. در شعر اين دو اديب آرايه هاي ادبي مشترك فراواني همچون استعاره، تشبيه، رمز و مردم نمايي رصد گرديد. هر دو شاعر طبيعت را رمزي براي رسيدن به معبود پنداشته اند و طبيعت را نيز به سعادت و خوشبختي تشبيه كرده اند.