سيماي زن در آثار نمايشي ايران از آغاز تا 1320 شمسي

درام در ادبيات فارسي، ژانري نو است. هرچند اين ژانر در آغاز چندان محبوب دوستداران ادبيات سنتي و حتي جامعه‌ي سنتي نبود، با توجه به نقش رسانه‌اي آن، در گذر زمان، هر روز بيش از ديروز مورد توجه جامعه روشن‌فكري قرار گرفت و به ابزاري براي بيان ايده‌ها و نقدهاي اجتماعي آنان تبديل شد. از جمله مواردي كه در ايران در كشاكش انقلاب مشروطه مورد توجه جامعه‌ي روشن‌فكري قرارگرفت و جزو شعارهاي اساسي آنان درآمد، رسيدگي به وضعيت نابسامان زنان بود كه از دردهاي كلان جامعه‌ي ايران در آن روزگار به شمار مي‌رفت. مقارنت ورود تئاتر به ايران و تولد انديشه‌هاي نوگرايانه در زمينه‌ي زنان، به بازتاب اين انديشه‌ها در تئاتر انجاميد. پژوهش پيش رو، به چگونگي نگاه نمايش‌نامه‌نويسان ايران به زن، از آغاز نمايش‌نامه‌نويسي ايران تا 1320 ه.ش، پرداخته و نوع اين نگاه‌ها را با هم سنجيده است. يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد نمايش‌نامه‌نويسان ايران در بازه زماني يادشده، به زن و دغدغه‌هاي فكري، اجتماعي، خانوادگي، حقوقي و مدني وي توجه داشته‌اند و به مقتضاي مرام سياسي و ايدئولوژيك خود، اين مقوله‌ها را در تئاتر خويش بازتاب داده‌اند و اغلب هدف ايشان از پرداختن به چنين موضوعي، اصلاح وضعيت زنان در موارد يادشده بوده‌است.