مقايسۀ سبك‌شناسانۀ كهن‌گرايي در كاربرد افعال در شعر احمد شاملو و مهدي اخوان‌ثالث

آشنايي‌زدايي از زبان كه به‌عنوان موتور محرّك در تغيير سبك‌ها به‌شمار مي‌رود، در آثار شاعران به‌ شيوه‌هاي گوناگون و با بسامدهاي گوناگون ديده مي‌شود. بررسي سابقۀ سبكي هريك از اين شيوه‌ها مي‌تواند نشان‌دهندۀ گرايش شاعران به دوره‌هاي سبكي قديم و توجه آن‌ها به قاعده‌كاهي زماني باشد كه با كاربرد عناصري از زبان گذشته و تركيب آن‌ها با اجزاي زبان امروز شكل مي‌گيرد. از سويي ديگر هريك از اين شيوه‌ها نيز اگر در كار شاعري به تكرار برسند مي‌توانند از مميزات سبك فردي او به‌شمار بروند. در اين پژوهش به مقايسۀ كاربرد افعال كهن در شعر احمد شاملو و مهدي اخوان‌ثالث پرداختيم، روش تحقيق را بر پايۀ مقايسۀ داده‌هاي كتابخانه‌اي از آثار ايشان نهاديم و در پي پاسخ به دو پرسش بنيادي بوديم: «آيا توجه به ويژگي‌هاي سبكي افعال كهن در كار اين دو شاعر يكسان بوده؟ يا تفاوت‌هايي دارند و هريك به سبك فردي خود دست يافته‌اند؟» و درصورت وجود تفاوت، «دليل تفاوت‌هاي سبكي دو شاعر كهن‌گراي مذكور چيست؟» و درنهايت با بررسي و مقايسۀ گونه‌هاي پركاربرد افعال كهن در شعر اين دو شاعرِ متمايل به سبك‌هاي قديم، تفاوت سبكي بارزي ميان ايشان مشاهده كرديم كه به‌نظر مي‌رسد ريشه در بسترهاي زباني و فرهنگي متفاوت دو شاعر داشته باشد.