نگاهي به شيوه هاي ختم كلام در دفتر چهارم مثنوي

study at the methods of ending the stories in the fourth book of Mathnawi

مثنوي مولوي به عنوان يكي از برترين آثار ادب فارسي از ويژگي هاي منحصر به فردي برخوردار است كه علاوه بر زيبايي، تأثير بسزايي در فهم و درك خواننده دارد. يكي از تأثير گذارترين بخش هاي يك اثر آغاز و انجام آن است، با بررسي مثنوي مولوي مشخص گرديد كه وي نيز در ساختار و محتواي پايان داستان ها و حكايات هدفمند عمل كرده است، از اين رو به بررسي شيوه هاي ختم كلام محتوايي و ساختاري ابيات دفتر چهارم پرداختيم چرا كه ابيات پاياني داستان ها و تفاسير مثنوي از ويژگي هاي مشترك خاصي برخوردارند كه از آن جمله مي توان به انسجام و پيوند بيت هاي پاياني با ابيات آغازين و طرح اصلي داستان اشاره كرد و در بخش محتوايي نيز بنا به ضرورت نوع ادبي اثر كه عرفاني و اخلاقي مي باشد كه گاه حاصل كشف و شهودهاي عارفانه ي مولوي ست. اين شيوه و ترفند ادبي از شاخص هاي سبكي مولوي ست كه حاكي از تعمد و توجه وي به چگونگي ختم كلام است.

Mowlavi’s Mathnawi as one of the greatest work of persion literature, is full of particular characteristics, which in addition to the elegance, affects reader’s understanding. One of the most influential parts of literary works is preface and ending. By studying Mathnawi it’s proven that Mowlavi has been on purpose in form and function of the ending of the stories and fables. Therefore we had studied the techniques of ending in form and function in the fourth book of Mathnawi because the closing verses of the stories and Mathnawi’s interpretations, contain the same particular characteristics which as example we can point to the unity and connection between the closing verses with initial verses and with the main idea of the story and in function because of the literary type of the work which is theosophical and didactic, end of the fables contain a morality and theosophical conclusion. That sometimes is the result of Mowlavi’s theosophical revelation. These style and literary trick are from Mowlavi’s stylistic and indicator and they show his attention to the way of ending word.