سيماي مولانا جلال الدين بلخي در شعر معاصر

در شعر معاصر برخلاف تصور عده اي كه نوآوري را تنها در آوردن قالب هاي نو و فضاهاي فانتزي مي دانند، براي خلق آثار بديع و خلاقانه بايستي به آثار شاعران برجسته ي كهن توجه داشت.مولانا جلال الدين بلخي از شاعران برجسته ي كهن شعر فارسي ست كه تأثير بسزايي بر شاعران پس از خود گذاشته است.در اين مقاله تأثير حكايات وي در مثنوي و ساير اشعارش بر شاعران معاصر دهه هاي اخير مورد بررسي قرار گرفته است.طي اين بررسي در مي يابيم كه اين شاعران با تضمين اشعار مولانا به بازآفريني مصاديق امروزي حكايات و ديدگاه هاي مولوي پرداخته اند به اين صورت كه از كليدواژه ي شمس به عنوان معشوق مؤنث استفاده شده است و يا با تضمين از آثار وي به بازآفريني و نوآوري پرداخته اند،چنان كه در قالب ها ي سپيد و نيمايي هم شاهد توجه اين قبيل شاعران به آثار مولانا هستيم و شاعر با آوردن چنين تلميح هايي به آثار مولانا سعي دارد مخاطب را غافلگير كرده و به تأمل وادار كند.گاهي شاعري به استقبال ابياتي از مولانا جلال الدين مي رود و به تلفيق حكايات و واژه هاي عرفاني مانند دف و سماع و عروض مطنطن با ذهنيات و زندگي بشر امروزي مي پردازد تا افق ديد متفاوتي را براي مخاطب به نمايش بگذارد. با بررسي نمونه هايي از اين اشعار در آثار شاعران معاصر در مي يابيم كه سيماي مولانا و متعلقاتش در شعر معاصر تبديل به يك چهره ي برجسته و شاخص شده است به طوري كه مولانا تنها يك شخصيت و يا فقط يك شاعر نيست بلكه به عنوان نمادي متمايز در آثار شاعران معاصر به كار رفته است.