تأثير محيط در بهبود عملكرد نابينايان

درك و فهم فضا توسط انسان بستگي به ابزارهاي درك وي مانند بينايي، شنوايي و غيره دارد، اما در جوامع گوناگون بشري افرادي وجود دارند، كه از اين ابزارها برخوردار نيستند، ولي در كنار ساير افراد از فضا استفاده مي كنندكه نابينايان از آن جمله اند و از اصلي ترين وسيله درك فضا يعني بينايي محروم هستند. به همين دليل فقدان بينايي و همچنين كم بينايي، در ارتباط انسان با محيط پيرامون، مشكلاتي را براي اين گروه از افراد به وجود مي آورد. هدف از انجام اين پژوهش بررسي تاثير محيط كالبدي بر عملكرد نابينايان است. ديگر اهداف اين تحقيق عبارتند از راهكارهايي در جهت ادراك فضا و انتقال اطلاعات مربوط به محيط از طريق حواس ديگر در فرد نابينا، از بين بردن موانع معماري در محيط هاي ويژه نابينايان از طريق شناخت روحيات و ويژگي هاي نابينايان، ايجاد خوانايي فضايي در محيط هاي ويژه نابينايان جهت درك بهتر فضا توسط آنها. پرسش اصلي تحقيق اين است كه عوامل محيطي چگونه به درك نابينايان از محيط تأثير مي گذارد؟ روش تحقيق توصيفي، تحليلي و گردآوري اطلاعات به صورت اسنادي است. نتايج به دست آمده نشان مي دهد كه با از بين بردن موانع معماري و شهرسازي در محيط هاي معماري و شهري، ايجاد محرك هاي محيطي قابل درك براي نابينايان و ايجاد عوامل ادراك غير بصري براي نابينايان از قبيل كليشه هاي فضايي و عوامل محرك شنوايي، لامسه و بساوايي در ساختمان ها و فضاهاي شهري، مي توان كيفيت ادراك نابينايان از محيط و عملكرد آن ها را در محيط هاي مصنوع بهبود بخشيد.