كاهش خطرپذيري سيستم هاي فاضلاب در برابر سيلاب هاي شهري– مطالعه موردي: شبكه فاضلاب شهر تهران

مديريت بحران سيلاب شهري به فرآيندهاي فراگيري در مهار سيل در شهرها اطلاق مي شود كه گسترش سيلاب و خسارات ناشي از آن را تعديل مي كند. در اين نوع مديريت، موضوع بحران سيلاب شهري برنامه ريزي و سازماندهي مي شود و با ايجاد آمادگي و فرآهم نمودن تمهيدات و تداركات لازم براي رويايي با بحران با به حداقل رساندن آثار تخريب سيل در شهر، برنامه هاي لازم را ساماندهي مي كند. پديده مخرب جوي و اقليمي سيل 35% مصائب طبيعي جهان را به خود اختصاص داده است و خسارات ناشي از آن در جهان سالانه بالغ بر ملياردها دلار است. بالاترين خسارات تلفات انساني در بين بلاياي طبيعي به سيل نسبت داده شده است. شهر تهران به دليل ويژگي اقليمي و سازندهاي زمين شناسي با نفوذپذيري ناچيز داراي پتانسيل سيل خيزي بالايي است. انجام اقدام هاي مقابله با سيلاب هاي شهري بايد در سه دوره زماني كوتاه مدت، ميان مدت و بلندمدت صورت گيرد. سيستم هاي فاضلاب نقشي مهم و كليدي را در حفاظت از سلامت و بهداشت جامعه و محيط زيست ايفا مي كنند. لذا هرگونه قطع و توقف در سرويس دهي سيستم فاضلاب خواه ناشي از بحران هاي طبيعي و خواه ناشي از رخدادهاي غيرطبيعي، مي تواند تأثيرات بهداشتي زياد و گسترده اي را در سطح جامعه به همراه داشته و باعث گسترش نارضايتي در سطح جامعه گردد. رواناب ها و حجم بالايي از آب كه در سطح معابر جاري مي گردد مواد زائد، گل و لاي، قطعات چوب و ... را به همراه خود حمل مي كنند و وارد سيستم فاضلاب مي نمايند كه اين موضوع امكان گرفتگي و به تبع آن سرريز شدن فاضلاب را در آنها را بالا مي برد و خسارت هاي سنگين مالي و غير مالي را به دنبال خواهد داشت.