بررسي الزامات طراحي سكونتگاه موقت پس از سانحه با رويكرد انعطاف پذيري

مسكن موقت سكونتگاهي است كه پس از بلاياي طبيعي در اختيار آسيب ديدگان قرار مي گيرد. كاربران مسكن موقت گروه هاي مختلف مردم از اقصي نقاط كشور مي باشند. فرهنگ هاي مختلف، نياز و خواست كاربران از مسكن را تغيير مي دهد. امروزه مسكن هاي موقت غالبا به شكل چادر به آسيب ديدگان ارايه مي گردد كه توان پاسخگويي به نيازهاي مختلف كاربران گوناگون را ندارد. عدم توانايي مسكن موقت در تامين نيازهاي كاربران علاوه بر خسارات هاي اقتصادي به مشكلات روحي و رواني نيز مي انجامد. لذا تلاش براي ارايه ي مسكني موقت با قابليت پاسخگويي به شرايط فرهنگي و اقليمي مختلف از ضرورت بسياري برخوردار است. هدف اين مقاله ارايه ي الزاماتي براي طراحي مسكن موقت انعطاف پذير مي باشد، مسكني كه بتواند خود را با شرايط گوناگون تطبيق داده و بهره وري فضا براي استفاده هاي گوناگون را افزايش دهد. پژوهش حاضر به روش توصيفي- تحليلي صورت مي گيرد و جمع آوري اطلاعات به روش كتابخانه اي است. الزامات طراحي مسكن موقت در حوزه رهنمودهاي كالبدي_ مصالح، معماري و انعطاف پذيري مطرح مي شود.