تبيين و تحليل مفهوم تابآوري و شاخصسازي آن در مديريت سوانح اجتماع محور

امروزه، نظريه ها و ديدگاه هاي مديريت سوانح و توسعه پايدار به دنبال ايجاد جوامع تاب آور در برابر مخاطرات طبيعي هستند. از اين رو، به نظر بسياري از محققان، تاب آوري يكي از مهمترين موضوعات براي رسيدن به پايداري است. امروزه، تاب آوري راهي براي تقويت جوامع با استفاده از ظرفيت هاي آن ها مطرح مي شود و تعريف ها، رويكرد ها، شاخص ها و مدل هاي سنجشي متفاوتي در مورد آن شكل گرفته است. براي پاسخ به اين سوال كه كدام تعريف، رويكرد نظري و نظام شاخص سازي براي تحليل ارتقاي جوامع تاب آور در برابر مخاطرات طبيعي مناسب است، از روش توصيفي تحليلي و از ابزار كتابخانه اي استفاده كرده ايم. -نتايج نشان مي دهد تعريف كاپنتر و همكاران) 1002 ( از تاب آوري تعريفي قابل تاكيد در جامعه علمي بوده و بر اساس آن، شاخص هاي مطلوب براي جهت سنجش تاب آوري در قالب ابعاد چهارگانه اجتماعي، اقتصادي، نهادي و كالبدي محيطي پيشنهاد مي شود. هدف از رويكرد تاب آوري، افزايش قدرت تحمل و دوام شهرها و تقويت توانايي – هاي شهروندان براي مقابله با خطرات ناشي از تهديدات نظير سوانح طبيعي است. در اين رويكرد، تاكيد خاصي به تاب آوري به جاي آسيب پذيري وجود دارد. در نهايت به اين نتيجه رسيديم كه مناسب ترين مدل بر اساس رويكرد مفهومي و ساختار شاخص سازي ارايه شده، مدل تركيبي DROP كاتر و CBDM است؛ زيرا اين مدل تركيبي همزمان داراي ويژگي هايي مانند مكان محور بودن، يكپارچه نگري در ابعاد و شاخص ها و مشاركت پذيري مردم به عنوان ذي نفعان كليدي برنامه ريزي و مديريت سوانح طبيعي در جوامع محلي است.