پتانسيل يابي منابع تامين آب در عرصه هاي كشاورزي، صنعت، شرب و منابع طبيعي با رويكرد سازگاري با تغيير اقليم

تغيير اقليم و نوسانات اقليمي بزرگترين چالش قرن 21 بشمار مي رود كه نتيجه مستقيم آن گرم شدن كره زمين و بدنبال آن تهديد هاي جدي محيط زيست، منابع آب، كشاورزي، منابع طبيعي را در اكثر نقاط جهان از جمله ايران به همراه دارد. بررسي‌هاي اوليه IPCC بر روي داده هاي مشاهداتي دما، بارندگي، پوشش برف و سطح آب درياها حاكي از وجود تغييرات در اين متغيرها مي باشد. بررسي‌هاي بعدي نشان داد كه ميزان افزايش متوسط دما درسطح كره زمين در قرن 20 معادل 6/ 0 درجه سانتيگراد افزايش داشته است. برخورداري از اقليم‌هاي متفاوت، توپوگرافي بسيار پيچيده، تفاوت‌هاي مشخص ارتفاعي و برهم‌كنش‌هاي غيرقابل پيش‌بيني ميان سيستم‌هاي سينوپتيك و توپوگرافي كشور مي‌تواند به ‌عنوان عوامل اصلي پاسخ‌هاي متفاوت مناطق جغرافيايي مختلف كشور به تغييرات اقليم در ايران باشد. تغيير اقليم جهاني و افزايش دما از مسائل مهم زيست محيطي است كه در سال هاي اخير مطالعات زيادي بر روي آن صورت گرفته است. اين موضوع به دليل اثرات زيست-محيطي، اقتصادي و اجتماعي از اهميت بالايي برخوردار است. چرا كه فعاليت هاي انساني مانند كشاورزي، صنايع ومانند آن بر مبناي ثبات و پايداري اقليم استوار مي باشند. در اين وضعيت تهيه يك راهبرد ملي كه براي تمامي كشور كاربرد داشته باشد بسيار ضروري است. در راستاي اجراي استراتژي هاي ملي در زمينه سازگاري با تأثيرات تغيير اقليم و گرم شدن كرة زمين بر فعاليت هاي كشاورزي، ارائه راهكار هاي پتانسيل يابي منابع تامين آب در عرصه هاي مختلف يكي از ضروريات كشور محسوب مي شود. تحقيق حاضر نيز در همين راستا و به دليل اهميت آن به منظور بررسي راهكارهاي سازگاري با تغييرات اقليم كه كمتر مورد توجه واقع شده، صورت پذيرفته است و راهكارهاي محوري به‌منظور بهبود وضعيت و ايجاد سازگاري با شرايط جديد را دنبال مي كند. از آنجايي كه عامل اصلي تغيير اقليم فعاليت هاي بشري مي‌باشد لذا تحقيق حاضر ضمن اشاره اجمالي به شناخت، اثرات و مسائل و مشكلات تغيير اقليم در ايران وجهان، به تبين 12 راهكار اجرايي و 12 راهكار مديريتي به منظور استفاده بهينه از پتانسيل منابع آب موجود پرداخته مي شود.