تجلي فيروزه در اشعار عطار نيشابوري

در تجزيه ي سطوح سبكي هر شاعر، يكي از عناصر مهم مربوط به صور خيال، عناصر طبيعي است كه افكار و عواطف وي را از سويي و موضوع و درون ماية اثر را از سوي ديگر به هم مربوط مي سازد. رنگ ها و سنگ هاي زينتي رنگين از گذشته در جوامع گوناگون، احساسات متفاوتي را در مردم برمي انگيخته اند و همين ويژگي، انگيزش احساسات، باعث ارزش گذاري در ميان آن ها شده است. در هر جامعه، بسته به نوع اعتقادات مردم و برخي مشخّصه هاي رنگ ها كه احساس ويژه اي را بر مي انگيزد، رنگ خاصي مورد توجه واقع شده است. با توجه به محل زندگي عطار و قدمت تاريخي و ارزشي(معنوي و قيمتي) سنك فيروزه و با توجه به رنگ نيلگون و منحصر به فرد آن و نحوه ي كاربرد فيروزه در آثار شاعران صاحب سبك و غيرمقلد، دريچه اي به روي شناخت عوالم دروني ايشان است و در عين حال، نقدي بر ميزان توانايي هنري و ادبي آن ها در بهره گرفتن از عناصر مختلف محيط پيرامون است. مقاله ي حاضر، چگونگي به كارگيري فيروزه و رنگ آن را در صور خيال عطار و توجه شاعر را به دلايل كاربرد آن بررسي كرده، نشان مي دهد كه رنگ در صورخيال عطار اصالت دارد و رابطه ي معناداري(دفع شر، درمان، پيروزي) ميان كاربرد سنگ فيروزه با مضمون، حوادث و وقايع داستان ها و التهابات دوره ي زندگي او ديده مي شود.