مسئوليت كيفري نوجوانان در قانون ايران

نوجواني دوره ي نسبتا كوتاه گذار از كودكي به جواني است كه متاسفانه خيلي مورد توجه قرار نگرفته در صورتي كه همين دوره ي كوتاه در شكل گيري شخصيت هر فرد نقش بسيار عمده اي دارد .افراد در دوره نوجواني بيشتر از اينكه تابع عقل خود باشند تابع احساسات مي باشند اين در حالي است كه عقل هنوز تكامل پيدا نكرده ولي احساسات فرد در اوج خود هستند؛ همچنين نوجوانان با توجه به شرايط جسمي و روحي خود بيشتر از ديگران در معرض ارتكاب جرم هستند و در صورت ارتكاب جرم اصلاح پذيرتر از ديگران مي باشند بنابراين با وضع قوانين مناسب مي توان ضمن حمايت از آن ها در جهت پيشگيري از وقوع جرم,عده اي از آن ها را كه به هر دليل معارض قانون هستند را با اقدامات تاميني مناسب به انسان هايي سازگار با قانون تبديل كرد و به زندگي سالم اجتماعي برگرداند؛ بنابراين بايد مسئوليت كيفري خاصي براي نوجوانان در نظر گرفته شود به گونه اي كه فرد نوجوان نه مانند كودكان فاقد مسئوليت كيفري باشد و نه مانند بزرگسالان داراي مسئوليت كيفري كامل باشد. در اين راستا قانون مجازات اسلامي مصوب1392با پذيرش نوعي مسئوليت كيفري خفيف كه از آن تحت عنوان مسئوليت كيفري نقصان يافته ياد مي شود گام مهمي در جهت اجراي عدالت كيفري و پيشگيري از ارتكاب جرم توسط نوجوانان برداشته است.به اين ترتيب كه در جرايم تعزيري آنان با در نظر گرفتن تدريجي بودن فرآيندرشد و تكامل عقلي, مسئوليت كيفري نقصان يافته را بدون قيد و شرط پذيرفته است و نوجوانان را به رده هاي سني 9تا12 سال,12تا15 سال و 15تا18 سال تقسيم كرده است و هر چه قدر سن فرد بالاتر مي رود عكس العمل قانون در برابر جرايم ارتكابي او شديدتر مي شود و بيشتر جنبه ي مجازاتي به خود مي گيرد؛ ولي در خصوص جرايم مستوجب حد يا قصاص آنان به شرطي كه ماهيت جرم ارتكابي و يا حرمت آن را درك نكنند و يا در رشد و كمال عقل آنان شبهه وجود داشته باشد مسئوليت كيفري نقصان يافته را پذيرفته است.