مسئوليت كيفري والدين از بابت رفتارهاي كودكان در پرتو قانون مجازات اسلامي ايران

نقش پدر و مادر در تعليم، پرورش و تربيت كودك به خصوص در هشت سال ابتدايي زندگي وي، تعيين كننده در سرنوشت كودك مي باشد، و به دليل سهل انگاري ها و عدم توجه هايي كه تا كنون بر تاثير تربيت والدين بر رفتار فرزندانشان شده است و عدم آگاهي دقيق والدين از چگونگي تربيت صحيح فرزندان و تاثيرات مخربي كه غفلت هاي والدين در رفتار آينده ي كودك دارد، و بي توجهي به اين مقوله كه فرزندي كه مرتكب بزه شده است كه متعاقبا اثرات بسيار مخربي بر جامعه مي گذارد، علت اصلي آن عدم تربيت صحيح توسط والدين است كه در واقع اين دو در وظيفه ي خود كوتاهي و اهمال كرده اند؛ بهتر است به جاي تنبيه كردن كودكي كه به درستي تربيت نشده است، قابليت سرزنش را متوجه والديني كنيم كه با بي توجهي به وظايف پدر-مادر و كوتاهي در تربيت صحيح كودك، باعث به بار آوردن چنين بزهي شده اند؛ هر چند كه در ارتكاب آن به طور مستقيم نقشي نداشته اند اما با پديد آمدن وضعي پيش از آن ، ارتكاب آن را ممكن و تسبيب كرده اند. از آن جايي كه والدين به طور قانوني مسئوليت كودك را به عهده دارند و داراي وظيفه ي حفظ، مراقبت و نظارت بر رفتار كودك هستند، چنانچه كودكي بزهي را مرتكب شود، بنابر ماده ١٤٢ قانون مجازات اسلامي كه مسئوليت كيفري به علت رفتار ديگري تنها در صورتي ثابت است كه شخص به طور قانوني مسئول اعمال ديگري باشد، مي توان مسئوليت كيفري بنا به علت رفتار كودك را متوجه پدر و مادر كرد. در پديد آمدن وضعيت قابل سرزنش كودك، اين پدر و مادر هستند كه در تربيت او تخطي كرده اند و بنابر نظريه خطا ، مي توان منشاء مسئوليت كيفري اين دو را در تخطي و سهل انگاري آن ها در تربيت كودك جستجو كرد در حاليكه وظيفه ي مراقبت و نظارت بر افعال طفل را بر عهده داشته اند، و به اين طريق از تكليف خود مبني بر نظارت و مراقبت؛ غفلت كرده اند.