نگاهي بر رابطه متقابل گرافيك و جامعه از منظر كاربرد نقوش گليم كرمانج (سفره¬كردي) خراسان شمالي در معماري داخلي ايران

ترويج ديدگاه «تجديد سنت گرايي» در جوامع امروزي، همگان و بخصوص پژوهشگران را بر آن داشته است تا با برقراري ارتباط بين هنرهاي قديمي مانند دست بافته ها، سفالينه ها و حتي گره چيني هاي معماري و امروزي كردن و كاربردي كردن اين هنرها به منظور ماندگاري آن در زندگي روزمره مردم، آنها را با رابطه متقابل هنرهاي تجسمي (در اينجا ارتباط گرافيك و جامعه) و مردم آشنا كنند. دست¬بافته هاي عشايري ايران كه در اين مقاله گليم كرمانج خراسان شمالي مورد نظر است، داراي چنان قابليت هاي بصري و كاربردي است كه مي توان از آن به عنوان مؤلفه اي مهم در ترويج ديدگاه تجديد سنت گرايي از دو منظر «سنت» و «مدرنيته» استفاده برد. شايد بتوان خود نقش را سنت و كاربردي كردن آن را نوعي به روز كردن دانست؛ فقط با به كاربردن يك نقش از دست بافته اي قديمي بر روي پارچه يا كاغذديواري مي توان آن را دوباره زنده كرد و زنده نگاه داشت. معماري سنتي ايران از ديرباز الگويي مهم در معماري دنيا محسوب مي شده است و در جاي جاي آن ارتباط بين طبيعت و مردم يا همان بوم آورد يا بوم زيست بودن، برقرار بوده است. اين مقاله در پي پاسخ گويي به اين سؤال است: آيا هنر بوم آورد (نقوش گليم كرمانج) قابليت تعميم يافتن در هنرهاي ديگر از جمله معماري داخلي را داراست؟ هدف اصلي اين مقاله، ارتباط جامعه و هنر گرافيك از منظر بهره گيري نقوش گليم در معماري داخلي ايران مي باشد كه به تدريج در حال فراموشي است. نوع تحقيق توصيفي- تحليلي و شيوه گردآوري اطلاعات كتابخانه اي و ميداني است.