تبيين قابليت هاي تصويري تايپوگرافي معاصر ايران (مطالعه موردي: رضا عابديني)

تايپوگرافي در طول سال‌هاي متمادي عمر بشر، نشاني از هيجانها و خواستگاه و منزلگاه روح انسان را در بر داشته و با روح دوران خود آميخته است. ارائه و طرح مسأله اين تحقيق در راستاي قابليتهاي تصويري تايپوگرافي آثار رضا عابديني و به ويژه تبيين قابليتهاي تصويري اين آثار براساس مؤلفههاي هنر معاصر مي‌باشد.‌ همچنين تأكيد بر آثار اين هنرمند با توجه به جنبههاي زيباييشناسي و قابليتهاي تصويري تايپوگرافي، هم راستا با تفكرات هنر معاصر در مسير خلق اثري خلاقانه در اين حيطه، كه كاركردي هنري داشته باشد مورد نظر نويسنده ميباشد. روش تحقيق توصيفي و تحليلي و شيوه گردآوري اطلاعات اسنادي و كتابخانهاي ميباشد. سوال مورد بررسي در اين تحقيق به اين شرح مي‌باشد: چگونه ميتوان قابليتهاي تصويري تايپوگرافي در آثار رضا عابديني را بر اساس مؤلفههاي هنر معاصر تبيين نمود؟ حيطه تايپوگرافي معاصر ايران در جهت بيان دروني، احساس فردي و بيان ابهام و خلق آثاري خلاقانه كه دامنه تصويري و مرز خاصي را تعريف نكند، قرار گرفته است و فعاليتهاي نو و جديدي در حال شكلگيري است كه ميتواند ارتباط تنگاتنگي با تفكرات هنر نوين در عصر حاضر داشته باشد. تايپوگرافي در آثار رضا عابديني مبتني بر برخي مولفههاي ساختاري هنر معاصر است و كيفيت بياني مناسبي دارد و با برخي از ويژگيهاي زيباييشناسي معاصر هماهنگ هستند. بر اين اساس ميتوان آثار وي را در راستاي توسعه كيفي هنر گرافيك معاصر به حساب آورد. نتايج حاصل از تحقيق نشان مي‌دهد كه رضا عابديني در تايپوگرافي توانسته با استفاده از قوانين و مؤلفه‌هاي هنر معاصر تركيبي ايراني را در قالب فرم بيان كند.بنظر مي‌رسد كه فضاسازي‌هاي او با مولفه‌هاي هنر معاصر و تفكرات پست مدرنيستي همخواني دارد.اما در عين حال روح درون كارهاي او ما را به سنن ايراني اسلامي متصل مي‌كند.