نگرش‌هاي نوين در طراحي گرافيك معاصر ايران

امروزه رشته‌ي طراحي گرافيك بدون كامپيوتر، نرم افزار‌ها و همچنين امكانات حاصل از فناوري ديجيتال قابل تصور نيست. گرايش‌هاي موجود در گرافيك ديزاين غرب، ما را به اين امر هدايت مي‌كندكه دريابيم فرايند طراحي گرافيك در ايران چه شكل اصلي آن و چه رشته‌هاي كنش‌گرش دچار مشكل است. عرصه گرافيك امروز ايران وضعيتي بي تناسب دارد. يا بيش از اندازه از موضوع سفارش و مخاطب معين فاصله مي‌گيرد و به دنبال ابداع فرم‌هاي نو مي‌رود و يا بيش از حد و تا مرز كيچ، تنها به ارائه غير اخلاق موضوع مي‌پردازد. آن نوع گرافيكي كه در عين ايجاد و به كارگيري فرم‌ها و آثاري نو و خلاق، موضوع و مخاطب محور مي‌باشد (يعني تجلي مفهوم ديزاين) يا توليد نمي‌شود و يا كمترين حجم توليدات را به خود اختصاص مي‌دهد.گونه‌هاي موجود گرافيك هر كدام در موقعيت‌هايي با هم كشمكش دارند و گفتمان‌ها و پايگاه‌ها و كليد واژه‌هاي خود را ساخته‌اند. به دليل وارداتي بودن گرافيك ديزاين، در اين پژوهش مي‌بايست ابتدا گرايشاتي را كه در سطح جهاني وجود دارد، شناسايي كنيم و بعد به وضعيت فعلي خود بنشينيم؛ كمي و كاستي را ارزيابي كرده و بعد از شناخت وضعيت فعلي، در پي گشودن حيطه‌هاي جديد بر آييم. با توجه به موضوع روش اصلي اين پژوهش كيفي و تركيبي از روش‌هاي توصيفي است. شيوه‌ي گردآوري داده‌ها عبارتند از: منابع معتبر مكتوب، مشاهدات و برداشت‌هاي علمي و سوال اين پژوهش: چگونه تعامل توانسته است هنرگرافيك ديزاين در ايران را متحول كند؟ در دهه‌هاي اخير مطالعات بسياري حول قابليتهاي هنرگرافيك و تعامل آن با ساير رشته‌ها صورت گرفته است. در تاريخ بشر دو حوزه فرهنگ و هنر و تكنولوژي و صنعت دائماً در حال تاثيرگذاري متقابل و تعامل بر هم بوده در چند دهه گذشته با رشد سخت افزاري رايانه‌ها امكان لازم براي هنرمندان و مهندسين فراهم آمد تا با طراحي واجراي نرم افزارهاي گوناگون از رايانه به عنوان وسيله و ابزاري جهت خلق آثار هنري بهره بگيرند بطوري كه رشته‌هاي هنري، با رشد تكنولوژي با هم به تعامل بنشينند.