رهيافت فوكو از انسان و بازيافت همين انسان در گرافيك بعد از انقلاب اسلامي ايران (مطالعه موردي يك طراح گرافيك ايراني متأثر از جنبش هاي اجتماعي سه دهه اخير ايران)

فوكو مورّخ استمرار و تداوم نيست. سعي وي جدا ساختن گذشته از حال است. تعابيري كه او در اين زمينه مطرح مي نمايد، بسيار گوياست: آغاز، انقطاع، بريدگي، تحولِ بنيادين، تغيير شكل، استحاله و ... . حال آنچه كه در اين مقال در ميدان گفتگو قرار مي گيرد، ماهيت «انسان» از آن تغيير شكل يافتگي و استحاله ي خاص فوكويي است؛ كه به انسان از بُعد هستي شناسي و فلسفي نمي نگرد و اساساً با اين نوع برخوردها موافق نيست. وي به انسان به عنوان ابژه ‌ي دانش مي نگرد. فوكو با آثار‌اش نه تنها روشنفكران و دانشگاهيان غربي، بلكه دگر انديشان شرقي و به خصوص ايرانيان را تحت تأثير خود قرار داد، حال با اين توضيحات، به كنكاش دقيق تر ماهيت انسانِ فوكو در آثار پوستر «بيژن صيفوري»، طراح گرافيك معاصر ايراني، پرداخته و تأثير انديشه هاي فوكو، به صورت موردي در آثار اين هنرمند بعد از انقلاب اسلامي بررسي شده است. اين پژوهش به روش توصيفي- تحليلي و به شيوه ي كتابخانه‌اي در پي پاسخ به اين سوالات است؛ آيا تحولات گسترده سياسي- اجتماعي- مذهبي- هنري در ايرانِ سه دهه اخير، ارتباط انسانِ فوكويي و انسانِ ايرانيِ نقش بسته در گرافيك معاصر را بيشتر نموده يا كمتر؟ آيا در آثار بيژن صيفوري نظريه ي «مرگ انسان» فوكو صدق مي كند يا خير؟ با مطالعه ي انديشه هاي فوكو و جستجو براي چگونگي بازنمودِ انسانِ فوكويي در آثار پوستر بيژن صيفوري، به عنوان بررسي استقراء‌ي به نظر مي رسد كه در نهايت ما شاهد همان انسان ايرانيِ ابژه‌ي دانش قرار گرفته در پوسترهاي وي هستيم.