مجالست و معاشقه حروف به عنوان اصل تركيب در مهرهاي سنتي ايران

در طول تاريخ انسان ها به مدد تخيل و تفكر و قوه‌ي آفرينش گري كه خداوند در آن به وديعه گذاشته شده و همچنين به خدمت گرفتن مواد مختلف صناعاتي را بوجود آورده‌اند كه بازتاب تفكرات، باورها و اعتقادات ديني‌شان است. گونه‌اي از هنرهاي رايج كه به «هنرهاي عامه » شهرت يافته، دل دادگي و عشق به خداوند و ائمه اطهار را در قالب بستري گسترده از مواد و ابزار مختلف ارائه داده كه يكي از مهمترين آنها، سنت «مُهرنگاري» مي‌باشد. مُهرهاي ايران، منبع غني از طرح، نقش و چيدمان و حروف است تا با توجه به ساختار سنتي ـ محتوايي مُهرها و حروف به عنوان عنصري مجرد، نقش اساسي را در پهنه مُهرها دارند و در اين مُهر، چگونگي چيدمان حروف، هارموني از تنوع را در خود دارند. در چيدمان، مجالست برحروف، بعضاً نمادين ـ مذهبي نيز حاكم است. اين پژوهش با هدف بررسي چگونگي مجالست و معاشقه حروف، اصل تركيب مُهر در سنت خوشنويسي ايران كه با روش توصيفي ـ تحليلي تاريخي و شيوه گردآوري اطلاعات اسنادي و كتابخانه‌اي در پي پاسخگويي به پرسش ‌هاي ذيل انجام پذيرفته است: - اصل تركيب مُهرها در سنت خوشنوسي ايران اسلامي چيست؟ - مجالست و معاشقه در مُهرهاي سنتي در قالب چه تنوعاتي جلوه‌گر شده است؟ نتايج پژوهش نشان مي دهد كه توجه به حروف به عنوان عامل اثرگذار و عنصر «غالب» در پهنه مُهرها با توجه به نام دارنده مُهر، القاب و نمادها، در خود داراي «حُسن تشكيل» و «حُسن وضع» در چيدمان حروف، سعي در ارائه اثري نافذ دارد.