بررسي رابطه محيط طبيعي ومحيط مصنوع در ارتقاء امنيت محيطي (نمونه موردي حصار طرقبه)

چكيده امنيت اساسي ترين نياز انسان در رايطه با محيط زيست است. و اهميت ويژه اي براي بهره مندي انسان از احساس آرامش و آسايش محيطي دارد.محيط انسان ساخت به عنوان بخشي از محيط زيست مي باشد كه در تعامل با محيط طبيعي است.از اين رو درتقابل انسان و محيط، امنيت يكي از شاخص هاي كيفي مورد توجه در بهبود بخشيدن رابطه اين دو مي باشد. محيط طبيعي از گذشته دور مورد توجه انسان قرار دارد ونقش مهمي در تامين نياز هاي زيستي واجتماعي انسان داشته وهمواره رابطه بين انسان و محيط موجب شكل گيري محيط هاي انسان ساخت شده است.اين محيط ها كه به دست انسان در دل طبيعت ساخته شده موجب كنش ها واسيب هاي فراوان به هر دو محيط گشته است .هدف از اين پژوهش بررسي نقش امنيت در ارتقاء تعاملات وارتباطات بين محيط طبيعي وانساني مي باشد. در اين مقاله تلاش شده است كه با شناخت رابطه محيط طبيعي وانساني به بررسي ميزان اثر گذاري امنيت پرداخته شود.اين مقاله با به كارگيري روش توصيفي- تحليلي،به ببر داده هاي حاصل از برداشت ميداني و با سنجش پايايي تحقيق از آلفاي كرونباخ ،در سطح محله حصار تحليل كرده و در نتيجه نشان مي دهد كه رابطه محيط طبيعي و مصنوع در ايجاد امنيت به كيفيت دو محيط و روابط آنها بستگي دارد ميزان هرچه معيار هاي محيطي از سطح ايمني كمتري برخوردار باشد ونيز عوامل مصنوع مطلوب نباشد ميزان آسيب ها ناشي از اين رابطه افزايش يافته وموجب نامني در آن فضا مي شود. و درنتيجه تعاملات و ارتباطات محيط طبيعي و انساني كاهش مي يابد. واژگان كليدي: امنيت، محيط زيست، محيط طبيعي، محيط مصنوع،انسان ومحيط، حصار