بهسازي بافت فرسوده آبكوه با تأكيد بر مشاركت مردم

بافت هاي فرسوده شهري صرف نظر از گونه هاي متفاوت آن محصول برخي كم توجهي هاي مديريت شهري است كه در طول زمان به صورت پهنه اي از شهر در آمده كه فاقد پايداري و استحكام لازم كالبدي بوده دسترسي مناسبي براي خانه هاي آنها به وجود نيامده و از كمبود شديد خدمات رنج مي برد. به همين دليل با توجه به كيفيت پايين زندگي در بخش هايي از آنها، محل سكونت اقشار محروم و مهاجران روستايي و بعضا غير ايراني شده و در نهايت به مكانهايي ناامن و با ناهنجارهاي فراوان اجتماعي در پايين ترين سطح كيفيت محيطي تبديل شده اند. هدف پژوهش شناخت وضعيت بافت فرسوده محله آبكوه و راهكار مناسب جهت بهسازي آن بود. بدين منظور با جمع آوري اطلاعات از سازمان هاي مرتبط ابتدا وضع موجود محله بررسي شد. سپس با استفاده از پرسشنامه سرپرست خانوار و با استفاده از تحليل سوات به ارزيابي نهايي وضعيت بافت فرسوده محله پرداخته شد و استراتژي مطلوب از اين تحليل استخراج شد و راهكارهايي در راستاي بهسازي و نوسازي مشاركتي در اين محله ارائه شد. واژگان كليدي: بافت هاي فرسوده شهري، مشاركت مردمي، بهسازي، نوسازي، محله آبكوه