شعر پايداري عرب و پيشينه ي آن

چكيده ادبيات پايداري نوعي ازادبيات است كه درآن به بيان مظلوميت ها ورنج هاي مردمي مي‌پردازد كه گرفتارنظامي استبدادي هستندوآن چه كه درنظم ونثرآن عموميت دارد، نهي سكوت دربرابراستبداد،قيام دربرابرظلم واميد به آينده اي پيروز....است. در قلمرو تاريخ اسلام، از سپيده دم ظهور و بعثت پيامبر(ص) در مقابل مفاخره ها و خودستايي هاي جاهليت كه گاه شبيخون ها، قتل ها و...خويش را مي‌ستودند، زباني فاخرتر و فراتر، گسترده و با شكوه چهره نمود كه ادبيات پيشين عرب در مقابل آن – با همه ي قدرت و توان- بي رنگ و بي‌فروغ شد. زيباترين سروده هاي پايداري در تاريخ اسلام را بايد در حماسه ي شگفت و عظيم عاشورا ازامام حسين (ع)وخطبه هاي ستم برانداز زينب (س) و امام سجاد (ع)كه نمونه هاي درخشان ادب مقاومت در مقابل بيداد به شمار مي روند. از معروف ترين ستارگان ادبيات مقاومت عرب«محمود درويش»،«شيخ قاسم»،«توفيق زياد»،«سالم جبران»،«راشد حسيني»،«حنا ابوحنا»،«عصام عباسي»،«سليم يوسف جبران»،«تاليف صالح سليم»،... ». شعر مقاومت معاصر، هر چند ادامه ي مقاومت در شعر كلاسيك عرب است، اما با افزوده شدن عناصري به آن، در اواخر قرن نوزدهم و اوايل قرن بيستم با بيداري ملل عرب همراه شد و با رواج شعر نو در اين قلمرو تجلي و وضوح يافته است. از ميان شاعران اين دوره مي‌توان به احمد شوقي و حافظ ابراهيم از مصر،.... اشاره كرد. شاخص هاي شعرمقاومت عرب«دعوت به بيداري و جهاد و القاي اميد به آينده»،«تاكيد و تكيه بر حركت هاي مردمي»، «دعوت به اتحاد و دوري از تفرقه»،«محكوم كردن سران و كارگزاران عرب.....است. كليدواژه : ادبيات، پايداري، شعر، عرب