تأثير قوس ها در راهسازي

چكيده بسياري از استانداردهاي طراحي راه استفاده از منحني كلوتوئيد را در طراحي قوس‌هاي اتصال توصيه مي‌كنند. اين منحني عموماً بين مسير مستقيم و قوس دايره‌اي با شعاع ثابت و يا بين دو قوس با شعاع‌هاي متفاوت استفاده مي‌شود. مزيت‌هاي اصلي استفاده از اين منحني افزايش تدريجي نيروي گريز از مركز، ايجاد فضايي مناسب براي تأمين بر بلندي و فراهم كردن درك صحيحي از قوس براي راننده مي‌باشند. انتخاب طول كوتاه كلوتوئيد باعث عدم ايجاد فضاي مناسب براي اعمال بربلندي و همچنين باعث افزايش نرخ نيروي وارده به وسيله نقليه و سرنشينان آن در واحد زمان مي‌شود. متقابلا طول بلند كلوتوئيد بالقوه داراي تاثيرات منفي بر درك و احساس راننده و ايمني قوس مي باشد به ويژه هنگامي كه براي ورود به قوس كاهش سرعت الزامي باشد. استانداردهاي طراحي عموما از سه معيار جهت تعيين حدود طول كلوتوئيد استفاده مي‌كنند: كنترل آسايش و ايمني، كنترل محدوديت اختلاف شيب كناره‌هاي آسفالت و كنترل درك و احساس صحيح از قوس. استفاده از اين معيارها منتهي به محدوده‌ي وسيعي جهت انتخاب طول كلوتوئيد مي‌شوند. در اين پزوهش مقايسه‌اي اجمالي بر معيارهاي طراحي قوس كلوتوييد در آيين نامه‌هاي مطرح دنيا در زمينه راهسازي انجام شده است و نتايج حاصل از آن مختصرا با آيين نامه ايران مقايسه شده است. قوس دايره اي ساده، قوس سه مركزي متقارن و قوس كلوتئيد، از جمله قوس هاي پركاربرد در طرح هندسي راه مي باشند. هر كدام از اين قوس داراي اختصاصات و ويژگي هاي مختلفي مي باشند كه كاربرد آنها را در شرايط مختلف، متفاوت مي كند. در اين مقاله سعي شده است تفاوت اين قوس ها از منظر تغييرات شتاب گريز از مركز نسبت به طول آنها، تحليل و با يكديگر مقايسه شود، و مناسب ترين قوس از جهت تعديل شتاب گريز از مركز در طول قوس انتخاب شود. در انتها با بررسي رفتار شتاب گريز از مركز در اين قوس ها، قوس كلوتئيد به عنوان مناسب ترين قوس در تعديل شتاب گريز از مركز شناخته مي شود. كليد واژه: طراحي راه، قوس دايره‌اي، قوس كلوتوئيد، بربلندي