هم آوايي شعرو معماري درطراحي باغ موزه ي گنجينه ي هنر ( انديشه هاي پنهان دركتيبه ي بيستون )

نگرش به فرهنگ و هويت ملي يكي از مولفه هاي مهم در طراحي يك اثر معماري است كه عدم توجه به آن مي تواند آتار زيان بخشي در بهره برداري از نحوه ي شكل بندي كالبدي و استفاده ي كاربري از آن سازه را ايجاد نمايد. عوامل متعددي پيشينه ي فرهنگي يك ملت را بوجود مي آورند كه در اين ميان معماري غالب در هر دوره ي تاريخي خود گوياي نگريستن به انديشه ها ، آمال و آرزوهاي مردمان آن سرزمين است . از گذشته هاي دورتا عصر كنوني ، اين سراي خاكي بسيار معماران شاعر به خود ديده اما افسوس كه بيشتر آنان گمنام زيسته و گمنام چشم از جهان فرو بسته اند، اما هنوزهم مادرگوشه و كنار اين گيتي پهناور، بسياري از آن آثار شاعرانه را مي بينيم و در چند و چون آنها انگشت حيرت بر دهان مي گذاريم و به سازنده گان آنها درود مي فرستيم . دركشورما نيز بسياري آثاروجود داردكه زمزمه هاي شاعرانه ي معماران آنها، نداي خودرا از قاموس زمان به گوش ما مي رسانند و پرده هائي شورانگيز از عشق، عرفان ، هنرو زيبائي را در مقابل ديدگان مردماني خاص و عام به نمايش درآورده و بيندگان اثرخود را مبهوت دنياي شگفت انگيز شعر و معماري مي كنند . لذا بر اين اساس در اين مقاله با اين پرسش كه آيا در كتيبه ي بيستون انديشه هاي پنهان و شاعرانه ي وجود دارد ، به كاوش در ارتباط شعر و معماري در يكي از آثار كهن بشري واقع دركتيبه ي بيستون در نزديكي كرمانشاه پرداخته و از زاويه اي شاعرانه به بررسي انديشه هاي پنهان در طراحي مهندسان معماري اين اثر با اطن فرضيه كه ، مي توان شرحي از وضعيت و تاريخچه و معماري بنا را دريك قالب انتزاعي وتمثيلي ماندگاركرد ، پرداخته ايم .