ارزيابي تاثير ميزان حضورپذيري و همبستگي اجتماعي در جهت ارتقاء امنيت مكان در محيط هاي مسكوني (مطالعه موردي: آمل)

امنيت به عنوان يكي از نيازهاي اساسي شهروندان در ساختارهاي شهري به شمار مي رود. پرسش اساسي در تحقيق حاضر، چگونگي تاثير عوامل كالبدي در مناطق مسكوني بر روابط اجتماعي و احساس امنيت ساكنين مي باشد. پژوهش حاضر، يك تحقيق ميداني با رويكرد توصيفي-تحليلي است. جهت پاسخگويي به سوال بيان شده، ابتدا مفهوم همبستگي اجتماعي، حضورپذيري و امنيت در مناطق مسكوني مورد مطالعه قرار گرفته و معيارهايي جهت سنجش آنها تدوين گرديده است. جهت سنجش معيارها، يك واحد همسايگي در شهرستان آمل انتخاب شده است. تحليل كمي شاخص ها با استفاده از اجراي پرسشنامه ازطريق آمار توصيفي و آماراستنباطيوبااستفادهازنرمافزارSPSSصورت پذيرفته است. نتايج به دست آمده حاصل از تحليل پرسشنامه¬ها نشان داد كه بين همبستگي اجتماعي، ميزان حضورپذيري و احساس امنيت ساكنين رابطه مستقيم و مثبت وجود دارد. همچنين، عوامل كالبدي بر هر سه متغير فوق تاثيرگذار هستند. علاوه بر اين، فاكتورهاي كالبدي تاثيرگذار بر همبستگي اجتماعي و امنيت ساكنين شناسايي شدند كه از آن جمله مي توان به تفكيك مسيرهاي پياده و سواره، عدم وجود مسيرهاي باريك و تاريك، اشراف داشتن بر محيط بازي كودكان و توجه به سالمندان را اشاره كرد. نتيجه حاصل شده نشان مي دهد كه توجه به معيارهاي اجتماع پذيري و امنيت اجتماعي در حين طراحي و برنامه ريزي مسكن مي تواند گامي در جهت بهبود فضاهاي اجتماعي مناطق مسكوني باشد.