پشتوانه هاي ادبي و فرهنگي در غزل هاي محمد علي بهمني

محمدعلي بهمني يكي از غزل سرايان روزگار معاصر است كه به همراه شاعراني مانند حسين منزوي، سيمين بهبهاني و.. جزو شاعران بزرگ و جريان ساز عرصه ي «غزل نو» به حساب مي آيد. نام بهمني عمدتاً با قالب غزل گره خورده است؛ اگرچه او در قالب هاي ديگري مثل؛ مثنوي، نيمايي و سپيد نيز طبع آزمايي كرده؛ امّا بيشتر شهرت و محبوبيت او مديون غزل هاي نو اوست كه در بستر زباني نرم و تغزلي در جريانند. غزل هاي بهمني جزو غزل هايي است كه در آن ها صميميت عاطفي و احساسات عاشقانه در درجه ي نخست اهميت قرار دارد و در نگاه نخست نيز همين خصيصه است كه در غزل هايش به شكلي بارز خود را نشان مي دهد. مسأله اي كه در اين پژهش در پي بررسي آن هستيم؛ اين است كه در غزل هاي سرشار از عاطفه و احساس بهمني تا چه حد پشتوانه هاي فرهنگي و ادبي مجال بروز و ظهور داشته اند؟ به عبارتي عمق دانش شعري و مطالعاتي بهمني و پشتوانه هاي فكري او تا چه حد در غزل هايش بازتاب داشته است؟ عمده ترين منابع و آبشخورهاي فرهنگي - ادبي بهمني چيست؟ يافته هاي اين پژوهش نشان مي دهد كه بهمني تا آن جا كه توانسته است، در پس غزل هاي عاطفي و روان خود، از پشتوانه هاي فرهنگي و ادبي ايران؛ مثل شاهنامه، غزل هاي حافظ و شعر ديگر شاعران مطرح و نيز پاره اي از اشارات تاريخي بهره گرفته است تا به غزل هاي خود عمق و غناي بيشتري ببخشد.