تاثير هشت هفته تمرينات تركيبي بر برخي از شاخص هاي عملكرد جسماني و حركتي در زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

مقدمه: مولتيپل اسكلروزيس يك بيماري مزمن، التهابي و تخريب كننده است كه طيف گسترده اي از اثرات منفي بر روي سلامتي، عملكرد جسماني و حركتي فرد دارد. تحقيق حاضر با هدف بررسي تاثير تمرينات تركيبي بر برخي از شاخص هاي عملكرد جسماني و حركتي در زنان مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس انجام شد. روش شناسي: جامعه آماري 16 زن مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس با درجه ناتواني جسماني خفيف تا متوسط (EDSS≤5) بودند كه به شيوه هدفمند به دو گروه تجربي و كنترل تقسيم شدند. گروه تجربي به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته، هر جلسه به مدت 45 تا 60 دقيقه تمرينات تركيبي (تمرينات ايروبيك و تمرين با كش تراباند و تمرينات وزن بدن و بند هاي تي آر ايكس) انجام دادند. از آزمون 20 متر راه رفتن، 2 دقيقه راه رفتن، داينامومتر و داينامومتر دستي به ترتيب جهت اندازه گيري سرعت راه رفتن، استقامت راه رفتن، قدرت عضلات چهارسر، قدرت عضلات دست و انگشتان اندازه گيري شد. براي تجزيه و تحليل آماري داده ها از آزمون هاي تي مستقل و تي همبسته استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد استقامت و سرعت راه رفتن، قدرت عضله چهار سرران و قدرت دست راست و چپ در گروه تمرين نسبت به گروه كنترل بهبود معني داري داشت (p 0.05). همچنين در گروه تمرين استقامت راه رفتن، قدرت چهار سر ران و قدرت دست راست و چپ نسبت به پيش آزمون بهبود معني داري داشت (p 0.05)، اما قدرت انگشتان دست راست و چپ تفاوت معني داري را نشان نداد (P 0.05). بحث و نتيجه گيري: به نظر مي رسد تمرينات تركيبي بويژه با كش و تي آر ايكس استفاده شده در اين تحقيق در افزايش عمكرد حركتي و قدرتي در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس تاثير مثبتي داشته است و با توجه به شرايط بيماران اين نوع تمرين تركيبي با ايجاد تنوع، كاربردي و ايمن بودن نقش بسزايي در بهبود عملكرد جسماني و حركتي بيماران مولتيپل اسكلروزيس مي تواند داشته باشد.