برسي ارتباط بين حس عمقي و حس نيرو با تعادل پويا و عملكرد اندام فوقاني در كشتي گيران

مقدمه: مطالعه حاضر به بررسي ارتباط بين حس عمقي و حس نيرو با تعادل پويا و عملكرد اندام فوقاني كشتي گيران شهرستان رشت مي پردازد. روش‌شناسي: اين مطالعه از نوع همبستگي بوده و شركت‌كنندگان آن شامل كشتي گيران آزاد و فرنگي (سن 12 /2±88 /20) در شهرستان رشت بودند. مطالعه بر روي 42 نفر از كشتي گيران كه داراي معيارهاي ورود به پژوهش بودند و به روش نمونه‌گيري در دسترس براي پژوهش انتخاب شدند، انجام گرديد. در اين پژوهش براي اندازه‌گيري تعادل پويا و عملكرد اندام فوقاني از تست Y، براي اندازه‌گيري حس عمقي فلكشن شانه، پلانتارفلكشن مچ پا، دامنه حركتي فلكشن شانه و پلانتار فلكشن مچ پا از دستگاه الكتروگونيامتر و براي بررسي حس نيروي فلكشن شانه، پلانتارفلكشن مچ پا، قدرت عضلاني فلكشن شانه و پلانتارفلكشن مچ پا از وسيله دينامومتر دستي استفاده گرديد. براي بررسي نرمال بودن داده‌ها از آزمون شايپروويلك و براي بررسي فرضيه‌هاي پژوهش از ضريب همبستگي پيرسون استفاده گرديد. داده‌ها با استفاده نرم‌افزار SPSS (نسخه 22) در سطح معناداري (05 /0≥p) مورد تجزيه‌وتحليل قرار گرفتند. نتايج: يافته هاي پژوهش حاضر ارتباط منفي معني‌داري بين خطاي حس عمقي و حس نيروي فلكشن شانه و پلانتارفلكشن مچ پا با تعادل پويا و عملكرد اندام فوقاني كشتي گيران در سطح معناداري (05 /0≥p) نشان داد. همچنين نتايج پژوهش حاضر ارتباط مثبت معناداري بين قدرت عضلاني و دامنه حركتي فلكشن شانه با تعادل پويا و عملكرد اندام فوقاني كشتي گيران در سطح معناداري (05 /0≥p) نشان داد. نتيجه گيري: به نظر مي‌رسد كه سازوكارهاي عصبي- عضلاني عاملي مؤثر در عملكرد اندام فوقاني و تعادل پوياي كشتي گيران باشد. بنابراين توجه به اين سازوكارهاي عصبي- عضلاني براي پيشگيري از آسيب و بهبود عملكردهاي ورزشي كشتي گيران ضروري به نظر مي‌رسد.