ارتباط بين راهبردهاي مديريت تعارض مديران با عدالت سازماني در كاركنان ادارات ورزش و جوانان تهران

مقدمه: هدف اين تحقيق بررسي ارتباط بين راهبردهاي مديريت تعارض مديران با عدالت سازماني در كاركنان ادارات ورزش و جوانان تهران بود. روششناسي: اين تحقيق توصيفي – همبستگي است و به صورت ميداني انجام شده است. جامعه آماري پژوهش كاركنان ادارات ورزش و جوانان تهران بودند كه 100 نفر به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. در اين پژوهش از پرسش نامه هاي عدالت سازماني نيهوف و مورمن (1998) و پرسش نامه راهبردهاي مديريت تعارض پوتنام و ويلسون (1996) به عنوان ابزار پژوهش استفاده شده است. براي تجزيه و تحليل داده ها علاوه بر آمار توصيفي در بخش آمار استنباطي از آزمون كولموگروف-اسميرنف ضريب همبستگي پيرسون، t مستقل و تحليل واريانس بين گروهي استفاده شد و از نرم افزار spss22 استفاده شد. نتايج: يافته ها بيانگر اين است كه بين راهبرد رقابت و سازش با ابعاد عدالت سازماني ارتباط معناداري وجود ندارد. بين راهبرد همكاري و مصالحه با ابعاد عدالت سازماني ارتباط مثبت معناداري وجود دارد. بين راهبرد اجتناب با ابعاد عدالت رويه اي و عدالت مرادوده اي ارتباط منفي معناداري وجود دارد. بين راهبرد اجتناب با بعد عدالت توزيعي ارتباط معناداري وجود ندارد. بحث و نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق با نتايج تحقيقات كلندر و دلر (2009)، برومند (1389)، ماري (2012) همسو است. با توجه به نتايج به دست آمده به مديران توصيه مي شود در موقعيت تعارض، شرايط شكل گيري اختلاف، شخصيت، سليقه و نظر هر دو سوي درگيري، موقعيت گروه و علت پديد آمدن اختلاف را در نظر بگيرند و با توجه به اين موردها راهبردي كه تعارض را بهتر مديريت مي كند، انتخاب كنند. چرا كه اگر تعارض با روش مناسبي مديريت نشود همچون تعارض مديريت نشده مي تواند در جريان عملكرد گروه مشكل آفريني كند و موجب مي شود كه كاركنان ادراك عدالت سازماني را در سازمان خود نداشته باشند.