بررسي انگيزه مشاركت ورزشي دانشجويان پسر (مطالعه موردي: خوابگاه هاي پسرانه دانشگاه علامه طباطبائي)

مقدمه و هدف: مي توان تدابير بسياري در جهت افزايش مشاركت دانشجويان به انجام فعاليت ورزشي اتخاذ كرد. يكي از اين موارد شناخت انگيزه مشاركت آنها در فعاليت هاي ورزشي است. لذا هدف از تحقيق حاضر بررسي انگيزه مشاركت ورزشي دانشجويان ساكن در خوابگاه مي باشد. روش شناسي: اين مطالعه توصيفي و از نوع علي_ مقايسه اي بود كه گردآوري داده ها به صورت ميداني و به لحاظ زماني به صورت مقطعي صورت پذيرفت. جامعه آماري آن را كليه دانشجويان پسر ساكن در خوابگاه هاي دانشجويي دانشگاه علامه طباطبائي تشكيل داد كه از بين آنها به شيوه در دسترس تعداد 40 نفر، پس از اخذ رضايت نامه وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوري اطلاعات فرم اطلاعات دموگرافيك و پرسشنامه انگيزه مشاركت ورزشي(PMQ) گيل و همكاران(1983) بود. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از آمار توصيفي( آماره هاي ميانگين، انحراف معيار و درصد) و از آمار استنباطي(آزمون هاي كلموگروف اسميرنوف و فريدمن) استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه انگيزه هاي مشاركت ورزشي دانشجويان به طور معناداري با يكديگر تفاوت دارد(p=0/001). همچنين نتايج آزمون فريدمن مشخص كرد كه انگيزه مشاركت ورزشي دانشجويان به ترتيب شامل عوامل موقعيتي، موفقيت(پيشرفت)، دوست يابي، گروه گرايي، بهبود مهارت، تخليه انرژي، آمادگي و تفريح و سرگرمي مي باشد. بحث و نتيجه گيري: به طور كلي نتايج نشان داد كه دانشجويان به منظور انجام فعاليت ورزشي، انگيزه هاي متفاوتي دارند. اين يافته با مطالعه خاكپور رونكياني و همكاران(1390) همخواني دارد. همچنين نتايج نشان داد كه عوامل موقعيتي مهم ترين انگيزه مشاركت ورزشي دانشجويان است. اين يافته با مطالعات مژدهي و همكاران(1390) و نوربخش و مزارعي(1385) همخواني ندارد. به طور كلي مديريت اداره تربيت بدني دانشگاه مي تواند با توجه به انگيزه هاي دانشجويان، در جهت نهادينه كردن فعاليت ورزشي در بين آنها گام بر دارد.