بررسي اثر 3 نوع كفي طبي بر ميزان حداكثر فعاليت عضلات منتخب اندام تحتاني حين دويدن روي تردميل

مقدمه: امروزه از انواع مختلف كفي طبي به صورت گسترده جهت جلوگيري و يا درمان آسيب‌هاي ناشي از ناهنجاري ها و ناكارآمدي هاي بيومكانيكي پا استفاده مي‌شود. اين وسايل ارتوتيكي كه بر اساس اصول بيومكانيكي طراحي مي شوند، مي‌توانند الگوي حركتي اندام تحتاني را تحت تاثير قرار دهند. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسي بررسي اثر فوري سه نوع كفي طبي نرم، نيمه‌سخت و سخت بر ميزان حداكثر فعاليت الكتريكي عضلات منتخب اندام تحتاني پاي برتر افراد حين دويدن بود. روش‌شناسي: در اين مطالعۀ نيمه تجربي، 14 مرد غيرورزشكار در دسترس شركت نمودند. آزمودني ها در 4 وضعيت بدون كفي، كفي نرم، نيمه سخت و سخت با سرعت 3/3 متر بر ثانيه و به مدت 2 دقيقه بر روي تردميل مي دويدند. از دستگاه الكتروميوگرافي 16 كاناله (فركانس نمونه‌برداري 2000 هرتز) براي ثبت داده ها استفاده شد. با استفاده از نرم افزار SPSSv22، آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر جهت بررسي متغيرهاي وابسته بين 4 وضعيت انجام گرديد (05/0=P). نتايج: ميزان حداكثر فعاليت عضلۀ پهن خارجي در وضعيت كفي نرم بطور معناداري كمتر از كفي نيمه سخت (005/0=P) بود. به علاوه، حداكثر فعاليت عضلۀ دوقلوي خارجي در وضعيت كفي طبي نرم بطور معناداري كمتر از كفي نيمه سخت (028/0=P) بود. براي ساير عضلات تفاوت معناداري در ميزان حداكثر فعاليت بين حالات مختلف مشاهده نشد (05/0 P). بحث و نتيجه‌گيري: برخي از مطالعات پيشين نشان داده اند كه سختي كفي كفش يك عامل تأثيرگذار بر الگوي حركتي اندام تحتاني حين انجام وظايف حركتي مختلف باشد (1و2و3). براي مثال، Nigg و همكاران (2003) نشان دادند كه هنگام استفاده از انواع كفي، خواص مكانيكي بافت‌هاي نرم به‌وسيلۀ انقباض مناسب عضلات قبل و يا حين انجام حركت تنظيم و تعديل مي شوند. با توجه به ايجاد تغييرات عصبي-عضلاني مرتبط با اين انطباق‌پذيري، انتظار انقباضات عضلاني متفاوتي براي انواع كفي وجود دارد. آگاهي از اثرات بكارگيري انواع كفي طبي مي تواند در برنامه ريزي تمرينات توانبخشي و يا تمرينات پيشرفتۀ ورزشي مفيد واقع شود.