تاثير 8 هفته تمرينات آبي بر استراتژيهاي بازيابي تعادل سالمندان

مقدمه: گزارشات حاكي از آن است كه افراد مسن در مقايسه با جوانترها تمايل بيشتري دارند كه در بازيابي تعادل بدن از استراتژي ران به جاي استراتژي مچ پا استفاده كنند؛ اين عامل كه مربوط به تغييرات تخريبي در مكانيزم هاي عصبي-عضلاني و يا اسكلتي ميباشد قادر است ريسك زمين خوردن را در اين افراد افزايش دهد(1). از آنجا كه تمرين در آب بعنوان يكي از مهمترين مداخلات درماني براي كاهش ريسك زمين خوردن سالمندان به شمار ميرود، هدف از تحقيق حاضر پاسخ به اين سوال است كه آيا اجراي تمرينات آبي ميتواند استراتژيهاي بازيابي تعادل سالمندان را نيز تحت تاثير قرار دهد و آنرا مجددا به سمت مچ پا منتقل كند يا خير؟ روششناسي: بدين منظور تعداد 30 نفر سالمند با ميانگين سني 3/4±64/5 سال، قد 5/2±169/1 سانتيمتر و وزن 7/7±70/8 كيلوگرم انتخاب شدند و بصورت تصادفي در دو گروه تجربي و كنترل قرار گرفتند. استراتژيهاي بازيابي تعادل با استفاده از حركت ناگهاني تردميل و توسط 6 دوربين پر سرعت ثبت شدند (2, 3) و پس از مشاركت 8 هفته اي گروه تجربي در تمرينات، تمامي شركت كنندگان مجددا مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج: نتايج آزمون تحليل واريانس تركيبي نشان داد كه پس از اجراي 8 هفته تمرينات آبي، بين استراتژيهاي بازيابي تعادل در دو گروه تجربي و كنترل از پيش آزمون تا پس آزمون اختلاف معني داري وجود ندارد(05 /0 p). بحث و نتيجه گيري: با توجه به نتايج بدست آمده از تحقيق حاضر به نظر ميرسد اجراي تمرينات آبي قادر به ايجاد تغييرات معني دار در استراتژيهاي مورد استفاده جهت بازيابي تعادل سالمندان نمي باشند؛ از اينرو و با توجه به اينكه بهبود در استراتژيهاي بازيابي تعادل ميتواند موجب استفاده حداكثري از فوايد تمرينات ارائه شده گردد(4)، به نظر ميرسد كه در تحقيقات آتي مي بايست به بررسي استراتژيهاي بازيابي تعادل سالمندان پس از برنامه هاي تمريني بلند مدت تر و همچنين با در نظر گرفتن تاثير احتمالي تمرينات قدرتي و چابكي بر بهبود استراتژيهاي بازيابي تعادل سالمندان صورت بگيرد.