شناخت الگوهاي پايداري اجتماعي در مدارس سنتي ايراني

پایداری یكی از مباحث مهم مطرح شده در تمام عرصه ها بویژه عرصه معماری می باشد كه در حیطه معماری شامل سه اصل صرفه جویی در مصرف انرژی،طراحی بر اساس چرخه حیات و طراحی انسانی می باشد.اصل سوم كه برگرفته از انسان و روش های زندگی اوست به پایداری اجتماعی معروف است. مقاله حاضر به انسان از بعد اجتماعی و به فضای آموزشی از بعد ظرفی برای پاسخگویی به اصل پایداری اجتماعی می نگرد، تا در نتیجه به ان دسته از معیارهای پایداری اجتماعی دست یابد كه از طریق شناخت مدارس سنتی ایرانی حاصل می گردد. بررسی معماری سنتی ایران نشان می دهد كه در مدارس سنتی ایران شاخصه های معماری پایدار وجود دارد. روش تحقیق در این مقاله توصیفی -تحلیلی می باشد و از طریق مطالعات كتابخانه ای بدنبال شناخت مولفه های پایداری اجتماعی در این مدارس جهت الگوبرداری در مدارس جدید می باشد.در این پژوهش پس از بررسی مدارس سنتی برخی عوامل پایداری اجتماعی مانند: انعطاف پذیری فضاها با استفاده از فضای ایوان و حیاط، احساس تعلق به فضا با استفاده از فضای باز و طبیعت، حیاط مركزی و ایجاد كانون حیات جمعی، عناصر طبیعت در حیاط مدرسه و ایجاد احساس آرامش،پویایی محیط آموزشی از طریق ارتباط با كالبد شهر و یكی بودن محل زندگی و تحصیل محصلین و سازماندهی حلقوی كلاس و فضای مناسب برای مباحثه، معرفی می شوند كه می توانیم در طراحی مدارس جدید از این عوامل الگوبرداری كنیم تا بتوانیم هر چه بیشتر به نیازی های دانش آموزان در راستای پایداری اجتماعی پاسخگویی كنیم.