بررسي توزيع ريشه ي آفتابگردان تحت مديريت آبياري ناقص ريشه با كاربرد آب دريا

رشد و توزيع ريشه گياه از عوامل موثر بر عملكرد گياه مي باشد. بنابراين عواملي كه سبب نقصان در توسعه و فعاليت اندام زيرزميني گياه شوند بر رشد اندام هوايي و عملكرد اقتصادي محصول نيز تأثيرگذار خواهند بود. در اين تحقيق، طي دو سال زراعي 1393 و 1394، تأثير مديريت آبياري ناقص ريشه با كاربرد آب شور حاصل از تلفيق آب دريا با آب شيرين بر توزيع سيستم ريشه گياه آفتابگردان (رقم آذرگل) در مزرعه پژوهشي دانشگاه علوم كشاورزي و منابع طبيعي ساري مورد بررسي قرار گرفت. آزمايش در قالب طرح فاكتوريل، به صورت طرح پايه بلوك كامل تصادفي با دو فاكتور اصلي روش آبياري در دو سطح و مديريت كيفي آب آبياري در سه سطح و با سه تكرار اجرا شد. نتايج نشان داد كه براي وزن‌تر و خشك ريشه در هر دو سال تيمار شاهد (FI) و PRD1 بيشترين مقادير را داشتند. در حالي كه تيمارهاي كاربرد آب شور با هر دو شيوه ي آبياري (PRD2 و SI) اختلاف معني داري با تيمار FI داشتند. بالاترين مقدار ميانگين طول ريشه اصلي به تيمار PRD1 با 90 /29 و 60/ 29 سانتي متر و كم ترين مقدار آن به تيمار SI با 03/ 24 و 77/ 24 سانتي متر به ترتيب در سال 93 و 94 تعلق داشت. همچنين تيمار PRD3 با ميانگين 43/ 43 و 27/ 41 سانتي متر بيش ترين و تيمار SI با ميانگين 87/ 31 و 40 /30 سانتي متر كم ترين ميزان عرض توسعه ريشه را به ترتيب در سال 93 و 94 داشت. نتايج بيانگر اين بود كه تيمارهاي آبياري ناقص ريشه، باعث افزايش معني دار عرض توسعه ريشه نسبت به ديگر تيمارها شد. بنابر يافته هاي تحقيق حاضر، اعمال آبياري ناقص ريشه با استفاده از آب شيرين (PRD1) و يا كاربرد تناوبي آب شور و شيرين (PRD3)، ضمن صرفه جويي در آب مصرفي، موجب رشد مناسب سيستم ريشه و جذب بهينه آب و املاح در شرايط تنش خشكي و شوري مي گردد.