آسيب شناسي تربيت اخلاقي در محيط آموزشي

موضوع اين مقاله آسيب شناسي تربيت اخلاقي در محيط آموزشي مي باشد . امروزه در دنياي جديد كه به دنياي همراه معروف است و تقريبا همه روزه شاخص هاي مهارت و دانش در زندگي، در آن تعريف مي شود يكي از مهم ترين شاخص هايي كه همواره مورد توته انديشمندان و صاحب نظران بوده است بحث تربيت اخلاقي مي باشد كه اين يك رويكرد نوين در حوزه نظام آموزش و پرورش است. با گذشت سه دهه از پيروزي انقلاب اسلامي ايران هنوز تربيت اخلاقي دانش آموزان ما با كاستي هايي رو به رو است كه همواره بايد به اين امر توجه شود. آدمي از دير زمان در صدد اين بوده است كه معماي حيات و مقصود از زندگي را بداند تا حدي از آينده وسرنوشت خويش با خبر شود توجيه درستي از رويداد هاي اين عالم بهدست آورد و همچنين تفسير معقولي از پديده ها و دگرگوني جهان داشته باشد. امروز محيط آموزشي براي افراد يك امر تاثير گذار براي رشد تريت اخلاقي مي باشد زيرا با رشد تربيت اخلاقي افراد است كه مي توان به مسائل زندگي پي برد. ساختار اين مقاله در طي دو فصل معين جمع آوري شده است كه در فصل اول به آسيب هاي ميان كاركرد هاي محيط ونظام اموزشي مي پردازد و در فصل دوم بي توجهي به تفاوت هاي فردي و روحيه حقيقت جويي افراد را بيان مي كند. نتيجه اي كه پس از مطالعات از منابع مختلف مي توان گرفت اين است كه عدم مهارت مربيات در تعليم و تربيت مي تواند باعث ايجاد كاستي شود كه اين امر يعني عدم وجود تربيت اخلاقي صحيح و ديگر اين كه اگر ما بتوانيم محيط آموزشي را طبق استاندارد هاي موجود ايجاد كنيم قطعا از وجود آسيب ها در محيط آموزشي جلوگيري شده و تربيت اخلاقي به نحو احسنت براي افراد فراهم خواهد شد.